Η τελειότητα των καλοκαιρινών διακοπών και η απενεχοποίηση της αναζήτησης βοήθειας

Τελειότητα ή τελειοθηρία, άραγε; Όπως και να το ορίσουμε όμως οι διακοπές είναι μία περίοδος που περιμένουμε οι περισσότεροι. 

Ταυτόχρονα οι διακοπές είναι και μία περίοδος που πολλούς τους αγχώνει, που κάποιους τους φοβίζει και άλλοι θα ήθελαν να τις αποφύγουν, συνειδητά ή όχι, καθώς συχνά καλούνται να μπούνε σε μία κούρσα φαντασμαγορικών διακοπών, σε έναν ανταγωνισμό ευτυχίας, σε μία προβολή μίας τέλειας εικόνας ή μιας τέλειας φωτογραφίας που να αποτυπώνει τη χαρά και πολλά χαμόγελα, αληθινά ή μη.

Οι διακοπές παράλληλα είναι και μία περίοδος που μας φέρνει αντιμέτωπους με όλα όσα φοβόμαστε, με όλα όσα μας αγχώνουν, συνήθως γιατί κοπάζει το ατελείωτο κυνήγι της καθημερινότητας, οι γρήγοροι ρυθμοί, ο θόρυβος που υπάρχει γύρω μας.

Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις μύχιες σκέψεις μας, με τους φόβους μας, ακόμα και με όσα θα θέλαμε να κάνουμε, με τους συντρόφους μας, που μπορεί να μην θέλουμε ουσιαστικά να είμαστε μαζί τους, με την απουσία ενός γονέα, με παιδιά που μπορεί να είναι άτακτα, ανυπάκουα ή παιδιά όχι τόσο αυτόνομα όσο εμείς θα θέλαμε. 

Συνήθως σε αυτό το σημείο ενεργοποιούνται συναισθήματα όπως ο θυμός, η απογοήτευση, το πένθος, αλλά και μηχανισμοί άμυνας... για άλλους η απώθηση, για άλλους η προβολή, η μετάθεση, το πάγωμα.

Συνέπεια όλων αυτών είναι είτε να αναζητούμε βοήθεια, γιατί νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε μόνοι μας, είτε να συμπεριφερόμαστε στην καθημερινότητά μας χρησιμοποιώντας τους εσωτερικούς μας μηχανισμούς.

Στο μυαλό μου έχω συχνά ότι για πολλούς ανθρώπους οι διακοπές είναι σαν ένα παγόβουνο, που βλέπουμε την επιφάνεια που φαίνεται πάνω από τη θάλασσα, ενώ κάτω από τη θάλασσα μπορεί να κρύβεται μία τεράστια έκταση φόβων, αποφυγών, καταστάσεων που αποφύγαμε να διαχειριστούμε σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, καταστάσεων που επιλέξαμε να μην αντιμετωπίσουμε, καταστάσεων που δεν μπορέσαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι θα μας επηρέαζαν τόσο όσο μας επηρέασαν . .

Αν γύρισες λοιπόν από τις καλοκαιρινές σου διακοπές και νιώθεις ότι δεν ξεκουράστηκες, αν δεν κατάφερες να πας καλοκαιρινές διακοπές, αν δούλευες, τότε το στοίχημά σου είναι να φροντίσεις εσένα.

Αν γύρισες από τις καλοκαιρινές σου διακοπές και αισθάνεσαι μεγαλύτερη πίεση, τότε το στοίχημα είναι ακόμα μεγαλύτερο.

Και αν τις απέφυγες, γιατί θεώρησες ότι πρέπει να απολογηθείς για όλα όσα δεν είχες ή για όλα όσα περίμεναν οι άλλοι ότι θα έπρεπε να έχεις, τότε το στοίχημα είναι μεγαλύτερο και είναι στοίχημα επιβίωσης και στοίχημα αυτοφροντίδας.

Οι περισσότεροι άνθρωποι μεταθέτουμε χρονικά την αυτό-φροντίδα μας, γιατί θεωρούμε ότι αντέχουμε.

Για ποιο λόγο όμως πρέπει τα όρια των αντοχών μας να αγγίξουν τα όρια των ανοχών μας;

Για ποιο λόγο πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με το σώμα μας που θα φωνάξει ή που θα ενεργοποιήσει τον εσωτερικό του συναγερμό επιβίωσης;

Για ποιο λόγο πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με σωματοποίηση του άγχους μας ή με συμπτωματολογία που τη συσχετίζουν με το άγχος ή με καταπιεσμένα συναισθήματα;

Για ποιο λόγο πρέπει να αγγίζουμε τα όριά μας κάθε φορά για να ενεργοποιήσουμε την αυτοφροντίδα ή για να την απενοχοποιήσουμε;

Για ποιο λόγο πρέπει να πείσουμε τους άλλους για να ζητήσουμε βοήθεια και να νιώσουμε ότι είναι συμπαραστάτες μας ;

Και για ποιο λόγο πρέπει να απολογούμαστε στους άλλους, αν ζητήσουμε βοήθεια;

Δεν είναι αποτυχία να ζητήσουμε βοήθεια. Δεν είναι αποτυχία για εμάς.. Δεν είναι αποτυχία ούτε για τους γονείς μας, ούτε για τους συντρόφους μας, ούτε για το οικογενειακό μας περιβάλλον, ούτε και για τους φίλους μας. . .

Επιτυχημένος δεν χαρακτηρίζεται κάποιος αν δεν ζητήσει βοήθεια και προφανέστατα αποτυχημένος δεν χαρακτηρίζεται αυτός που την αναζητάει.

Κάποιοι θα συμφιλιωθούν με το γεγονός ότι ζητάτε βοήθεια και κάποιο άλλοι όχι, αλλά με αυτό που θα πρέπει εσείς να συμφιλιωθείτε είναι ότι that’s ok! Γι’ αυτό το λόγο υπάρχει η δημοκρατία, γι’ αυτό το λόγο υπάρχει η διαφορετικότητα και γι’ αυτό το λόγο δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι.

Δεν μπορούμε να ανταποκρινόμαστε στα θέλω και στις απαιτήσεις των άλλων, ούτε και στις προσδοκίες τους, ούτε πιθανώς να δρούμε με βάση τους δικούς τους φόβους και το δικό τους ορισμό της επιτυχίας ή της αποτυχίας.

Κάπου διάβασα ότι οι φόβοι που δεν αντιμετωπίζουμε γίνονται τα όριά μας.

Και σκέφτομαι ότι αν θέλω να σκεφτώ μία επιθυμία για τη νέα σχολική χρονιά, αυτή θα ήταν να παρατηρώ καλύτερα τους φόβους μου και να τους διαχωρίζω από τους φόβους των άλλων..  και αν θα έβαζα όρια σε εμένα, θα προτιμούσα να τα βάλω εγώ και να μην νιώσω εγκλωβισμένη στους φόβους και στα όρια των άλλων . . .

#choose_wisely