Η Αυθεντικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις

Συχνά αναρωτιόμαστε πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι να είναι πάντα χαρούμενοι ή τόσο ατρόμητοι ή τόσο άνετοι με την εικόνα και τα φαινομενικά ελαττώματά της. Τα ερωτήματα αυτά, σε άλλους προξενούν ζήλεια, σε άλλους περιέργεια, σε άλλους θαυμασμό και σε άλλους μία επιθυμία ταύτισης.

Ανάγκη για αποδοχή κι επιδοκιμασία

Στην πραγματικότητα, η επιθυμία να ταυτιστούμε ή η ζήλεια για ένα χαρακτηριστικό που μπορεί να μην έχουμε πηγάζει από την αδυναμία μας να αποδεχτούμε εμείς οι ίδιοι τα δικά μας χαρακτηριστικά ή την αδυναμία μας να προσπαθήσουμε να τα αποδεχτούμε.

Το να νιώθουμε ότι είμαστε όλα αυτά που επιθυμεί προσωπικά ο καθένας, είναι μία διαδικασία που περνάει από το στάδιο του να γινόμαστε αυτό που επιθυμούμε. Μέσα από τις καθημερινές μας ασχολίες και εμπειρίες, είτε μεγάλες είτε μικρές, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε τι πραγματικά είναι αυτό που μας ταιριάζει και τι θέλουμε να κρατήσουμε ώστε να νιώθουμε πως είμαστε ο εαυτός μας. Να νιώθουμε, δηλαδή, αυθεντικοί και αληθινοί.

Η «αλήθεια» του καθενός είναι μία διαδικασία κατάκτησης της συναισθηματικής ευελιξίας και αποδοχής του εαυτού και όχι τόσο της αποδοχής των άλλων.

Συχνά βασανίζουμε το μυαλό μας με σκέψεις και ερωτήματα όπως:

«Είμαι αρεστός στους άλλους;»

«Τι θα μπορούσα να είχα πει καλύτερα για να με συμπαθήσουν»

«Είμαι αρκετός για τους άλλους και για αυτά που πρέπει να κάνω;»

Οι ερωτήσεις αυτές που έχουν ως επίκεντρο την αποδοχή και την επιδοκιμασία από τους άλλους, στη βάση τους έχουν την ανάγκη για την κατάκτηση της αυτο-αποδοχής και της προσωπικής στήριξης του εαυτού.

Γιατί όταν έχω κατακτήσει την αυτο-αποδοχή ή είμαι σε μία διαδικασία κατάκτησής της, εστιάζω στην προσωπική αξία, τη «μετράω» και την εκτιμώ, και έτσι η αποδοχή από τους άλλους ή μερικούς άλλους έρχεται ως φυσικό επακόλουθο της προσωπικής αλήθειας του καθενός.

Αυθεντικότητα

Η αυθεντικότητα ως έννοια δεν εμπεριέχει την τελειότητα, αλλά εμπεριέχει μέσα της μία ελκυστικότητα, η οποία πηγάζει από τον θαυμασμό που νιώθουμε για κάποιον όταν εκείνος παρουσιάζει τον εαυτό του χώρις να φοβάται να τσαλακωθεί ή να κριθεί. Αυτό, σε συνδυασμό με την ενδυνάμωση του «εγώ», δίνει μία αίσθηση απελευθέρωσης και ηρεμίας που βοηθά στην εξέλιξη και στην προσωπική στοχοθέτηση.

Η διαδικασία, λοιπόν, της αυθεντικότητας και της μη συνύπαρξής της με την ενοχή μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Ένα βήμα είναι να αρχίσουμε να στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας, να διεκδικούμε τα θέλω μας μέσα από τη δουλειά, τις παρέες και γενικότερα τους τομείς της ζωής μας. Επίσης, θα ήταν βοηθητικό το να μπαίνουμε σε μία διαδικασία να κάνουμε δραστηριότητες μόνοι μας ώστε να μπορούμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας μέσα σε διάφορες καταστάσεις και τελικά να επιλέγουμε την αυθεντική στάση μας, αυτή που μας ταιριάζει καλύτερα ως τρόπος διαχείρισης.

Ένα άλλο βήμα είναι, αν μας βοηθάει να καταγράψουμε, αν όχι να φανταστούμε, τα καλά και τα κακά μας χαρακτηριστικά, και αντί να τα κατηγορήσουμε, να μπούμε σε μία διαδικασία περιέργειας και αναζήτησης για το πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτά που επιδέχονται αλλαγή και να αγκαλιάσουμε με κατανόηση αυτά τα οποία δεν αλλάζουν αλλά είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας.

Στη συνέχεια, θα ήταν πολύ χρήσιμο να δώσουμε χώρο στην ταυτότητά μας που βρίσκεται σε εξέλιξη, να αποστασιοποιηθούμε από καταστάσεις που δεν την εξυπηρετούν και με δημιουργικότητα και περιέργεια για την εξέλιξή μας να την εμπλουτίζουμε. Η σκέψη μας πρέπει να ελέγχει τους περιορισμούς μας και όχι οι περιορισμοί μας τη σκέψη μας.

Αυθεντικότητα στα συναισθήματα

Συνεχίζοντας, είναι πολύ σημαντικό αντί να ψάχνουμε την «έξοδο» από τα δύσκολα ή ακατανόητα εσωτερικά μας συναισθήματα, να τα βιώνουμε ώστε να δίνουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να νιώσει αληθινό πόνο, αληθινή απογοήτευση που με τη σειρά τους θα οδηγήσουν στην αληθινή αγάπη και στην αληθινή χαρά.

Αυτό θα συμβεί, γιατί όταν δέχομαι την αλήθεια μου, ακόμα και με τα αρνητικά της που με ταλαιπωρούν, δυναμώνω, τα αντιμετωπίζω και το αποτέλεσμα είναι η αυθεντικότητα των συναισθημάτων και η ικανοποίηση.

Επιπλέον, εξίσου βοηθητικό με τα παραπάνω είναι η δημιουργία κινήτρου που μπορεί να προσπεράσει, αν όχι, να ξεπεράσει το φόβο.

Επιλέγουμε, ξε-διαλέγουμε, συνδυάζουμε και δημιουργούμε τους δικούς μας στόχους με βάση τις αξίες και τα «θέλω» μας αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι δεν χρειάζεται να μη φοβόμαστε, είτε την αποτυχία είτε οτιδήποτε άλλο, αλλά είναι σημαντικό να αποδεχόμαστε το ότι φοβόμαστε αλλά θέλουμε να το αντιμετωπίσουμε.

Το θάρρος ως στάση ζωής

Έτσι γινόμαστε θαρραλέοι, αφού θάρρος δε σημαίνει ότι είμαστε σε μία κατάσταση κατά την οποία δε φοβάμαστε αλλά ότι εξασκούμαστε στο να συνυπάρχουμε με το φόβο.

Το θάρρος είναι μία καλή επιλογή έναντι της άνεσης και του οικείου, καθώς δημιουργεί καινούργιες ανάγκες αλλά προσφέρει ταυτόχρονα και καινούργια μέσα για την πραγμάτωση πρακτικών και συναισθηματικών στόχων. Ενέχει, φυσικά, τον κίνδυνο της έκθεσης σε κάτι το οποίο μπορεί να μας δημιουργήσει αρνητικά συναισθήματα και να μας φέρει αντιμέτωπους με αυτά, όμως αν δεν γίνει αυτό, εδραιώνεται μία παθητική στάση ζωής.

Τέλος, η αλήθεια μας ξεκινάει από εκεί που συνειδητοποιούμε το πόσο εύθραυστα είναι όλα εκείνα που πασχίζουμε να αναδείξουμε ως σταθερά όπως η ομορφιά και πόσο συναισθηματικά γεμάτα και αληθινά είναι όλα αυτά που έχουμε δημιουργήσει μέχρι, φυσικά, να μην είμαστε πια όλα αυτά τα σταθερά που θέλουμε.

Βιβλιογραφία:

Συναισθηματική ευελιξία της Susan David εκδόσεις Πεδίο