Παλεύοντας μόνιμα για την αποδοχή των άλλων

Ακρόαση άρθρου......

Αποδέχομαι εμένα, την αξία μου, αυτά που καταφέρνω, αποδέχομαι τα ελαττώματά μου αλλά και τα προτερήματά μου. Αποδέχομαι την γυμνή εικόνα μου μπροστά στον καθρέφτη και νιώθω όμορφη/όμορφος, νιώθω αίσθημα ικανοποίησης για εμένα και τα επιτεύγματά μου, χωρίς να υπάρχει το «αλλά» στην πρότασή μου, που ουσιαστικά θα ακυρώσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Αποδέχομαι τον εαυτό μου

Συχνά παλεύουμε για την αποδοχή, για την αναγνώριση, για την επιβεβαίωση των άλλων, για το χειροκρότημα των άλλων, για το μπράβο των άλλων, χωρίς να το δίνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Και ακόμα και αν το δώσουμε θα το ξεχάσουμε εύκολα, γιατί έχουμε μάθει να εστιάζουμε στους άλλους.

Συχνά παλεύουμε για την αναγνώριση και την αποδοχή, ίσως χωρίς ποτέ να μας είναι αρκετή, γιατί με μία επιλεκτική προσοχή κοιτάζουμε τις στιγμές που δεν μας δίνεται ή γιατί ποτέ δεν την χορταίνουμε... Παλεύουμε για την αναγνώριση αυτού που προσφέρουμε, για την προσωπικότητά μας, παλεύουμε να μας αναγνωριστεί αυτό που κάνουμε και όσο δεν μας αναγνωρίζεται, εμείς τόσο παραμένουμε σε αυτές τις σχέσεις, συχνά εγκλωβίζοντας τον εαυτό μας σε έναν μόνιμο φαύλο κύκλο συμπεριφορών και συναισθημάτων.

Γιατί στη ζωή σου γυρίζεις εδώ και εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία; είχε αναρωτηθεί σοφά ο Jorge Bucay… Ίσως γιατί αυτή την εκτίμηση και αυτή την αναγνώριση δεν την έχεις προσφέρεις ποτέ εσύ στον εαυτό σου...

Η οικογένεια και η έννοια της αποδοχής

Οι υπερασπιστές της θεωρίας της προσκόλλησης (Bowlby, 1973) διατύπωναν την άποψη ότι όσο οι γονείς λειτουργούν σαν φροντιστές, τόσο ενισχύεται η πεποίθηση του παιδιού ότι αξίζει να αγαπηθεί, ενώ παράλληλα τονώνεται η αυτοεκτίμησή του και κατασκευάζει μια θετική εικόνα του εαυτού του και των άλλων.

Στην αντίθετη περίπτωση, η γονεϊκή απόρριψη, η μόνιμη έντονη κριτική, ο μόνιμα ανικανοποίητος γονέας δημιουργεί αρνητικά μοντέλα για το παιδί και στοιχεία προσωπικότητας αλλά και συμπεριφορές όπως είναι:

• η διστακτικότητα,
• η καχυποψία,
• η δυσπιστία,
• η ανασφάλεια,
• η πεποίθηση ότι θα απορριφθεί,
• η ανάγκη του να επιβεβαιώνεται μέσα από τους άλλους, μέσα από τα μάτια των άλλων,
• η παραμονή του σε σχέσεις που θα συμβούλευε τους άλλους να τελειώσουν,
• ο φόβος λήψης αποφάσεων,
• ο φόβος της μοναξιάς και της εγκατάλειψης,
• ο φόβος της απώλειας

Αναζητώντας την αποδοχή

Μεγαλώνουμε, λοιπόν, συχνά με μία ανάγκη να είμαστε αποδεκτοί, που γίνεται στοιχείο της ταυτότητας για κάποιους, αιτία για να αγωνιούν για να την κατακτήσουν στις οικογένειες που μεγάλωσαν, και μετέπειτα στο φιλικό περιβάλλον, στις ερωτικές σχέσεις. Η ανάγκη του να είμαστε αποδεκτοί είναι μία βαθιά ανθρώπινη ανάγκη, που δεν μπορεί όμως να γίνεται αυτοσκοπός, αν εμείς οι ίδιοι δεν την χαρίζουμε απλόχερα στον εαυτό μας.

Κανένας δεν μπορεί να νιώσει αποδεκτός από τους άλλους, αν δεν αποδεχθεί πρώτα ο ίδιος τον εαυτό του… αν δεν σταματήσει να φοβάται τη σκοτεινή του πλευρά, αν δεν σταματήσει να συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους, αν δεν σταματήσει να εστιάζει σε όσα δεν καταφέρνει, σε όσα δεν έχει, και αν δεν παύσει να κοιτάζει τα αρνητικά του στοιχεία.

Αναζητώντας μόνιμα την αποδοχή από τους άλλους, παύουμε να την προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας και βιώνουμε πιο έντονα την απόρριψη, τη θλίψη, την απώλεια και το αίσθημα της εγκατάλειψης. Εστιάζουμε στις στιγμές και στις σχέσεις που εγκαταλειφθήκαμε, ακόμα και αν δεν ήταν εγκατάλειψη, αλλά ένας χωρισμός, που σε κάποιον άλλον θα θεωρούσαμε ότι έπρεπε να γίνει. Εστιάζουμε στις συνεντεύξεις που αποτύχαμε, θεωρώντας ότι δεν την αξίζαμε τη θέση. Στα δικά μας τα μάτια πάντα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος, κάποιος περισσότερο όμορφος, πιο έξυπνος, πιο ικανός...

Υιοθετώντας, όμως, τελικά αυτή τη στάση ζωής, το μόνο που επιτυγχάνουμε είναι να θεωρούμε δεδομένη την απόρριψή μας, την αποτυχία μας και όταν έρχεται για εμάς είναι μία φυσική ακολουθία, ένα γεγονός που πάντα μας πληγώνει, μας προκαλεί χάος και πλήττει την αυτοεικόνα μας, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι ακόμα και η αποτυχία ή η απόρριψη υπάρχουν στη ζωή.

Η ψυχοθεραπεία σύμμαχός μας

Η ψυχοθεραπεία στην προσπάθειά μας να αποδεχτούμε εμάς είναι ένας σύμμαχος, ένα όπλο συχνά, που μας βοηθάει:

• να σπάσουμε το φαύλο κύκλο των σκέψεων και των συναισθημάτων μας,
• να κατακτήσουμε τον υγιή εγωϊσμό και
• να διεκδικήσουμε από τους άλλους αλλά και από τον εαυτό μας τον σεβασμό και τον θαυμασμό γι’ αυτό που βλέπουμε στον καθρέφτη.

Ο αγώνας που συχνά δίνουμε για να κατακτήσουμε την αποδοχή δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.. είναι όμως ένας αγώνας στον οποίο πρέπει να διεκδικήσουμε όχι μόνο τη συμμετοχή μας, αλλά και τη νίκη!

Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου

Σολταρίδου Ελένη - Ψυχολόγος

Σολταρίδου Ελένη: έχει επιβεβαιωθεί από το Psychology

Οι πληροφορίες που αναφέρονται στον επαγγελματικό κατάλογο ειδικών παρέχονται από τους ίδιους τους ειδικούς, κατά την εγγραφή τους στο σύστημα. Όταν βλέπετε την ένδειξη «έχει επιβεβαιωθεί από το Psychology”, σημαίνει ότι το Psychology έχει ελέγξει, με email, τηλεφωνικά ή/και με λήψη των σχετικών εγγράφων, τα ακόλουθα στοιχεία:

• Ότι ο ειδικός είναι υπαρκτό πρόσωπο.
• Ότι τα πτυχία οι τίτλοι και οι εξειδικεύσεις που αναφέρει είναι αληθινά.
• Ότι οι πληροφορίες που αναφέρει ισχύουν.

Ψυχολόγος, Msc, με γραφείο σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.  Υποψήφια διδάκτωρ Ιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Εξειδίκευση στη Διαχείριση Αγχωδών Διαταραχών και στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία.

2310.450091

Δείτε όλα τα άρθρα Σελίδα ειδικού