Σπάζοντας τα αόρατα δεσμά προς την απελευθέρωση

«Εάν για να είμαι εγώ ευτυχισμένος, πρέπει εσύ να κάνεις αυτό και τ’ άλλο. Και για να είμαι εγώ ευτυχισμένος, πρέπει να συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο. Και για να είμαι εγώ ευτυχισμένος, δεν θα πρέπει να λες αυτά και αυτά. Και δεν θα πρέπει ούτε να τα σκέφτεσαι.

Εάν για να μην υποφέρω εγώ, πρέπει εσύ να θέλεις ακριβώς ό,τι θέλω εγώ, τη στιγμή ακριβώς που το θέλω και, βέβαια, να πάψεις να θέλεις οτιδήποτε άλλο (να μην είναι δηλαδή κάτι που το θέλεις κάποια στιγμή που δεν είναι η στιγμή που το θέλω εγώ) Τότε... Έχω πρόβλημα…» Bucay (2012, p.204) 

Μέχρι ποια ηλικία θεωρείσαι μικρός-ή; Πότε επιτέλους μεγαλώνεις;

Πότε θεωρείσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος με προσωπικότητα, σπουδές, εμπειρία, άξιος-α αμοιβαίου σεβασμού και συναδελφικότητας; Πότε γνωρίζεις εσύ ο ίδιος τι είναι καλύτερο για τον εαυτό σου; Πότε σου αναγνωρίζεται το δικαίωμα στο λάθος, στην επιλογή, στο ρίσκο, στην ίδια τη ζωή;

Γιατί θα πρέπει να βρίσκεσαι σε ένα διαρκή πόλεμο για να διεκδικήσεις το αυτονόητο; Το δικαίωμα δηλαδή στην ελευθερία των επιλογών σου, το δικαίωμα στην ίδια την ζωή με ό, τι αυτό συνεπάγεται;

Γιατί θα πρέπει να νιώθεις ενοχές που θες να ζήσεις; Τι είναι αυτό που δίνει το δικαίωμα στους άλλους να επιβάλλουν το εγώ τους στη ζωή σου και είσαι εσύ ο κακός που δεν τους αφήνεις;

Γιατί να χρειάζεται να μπαίνεις στη διαδικασία να αναρωτιέσαι όλα τα παραπάνω; Γιατί δεν θεωρείται αυτονόητη η απάντηση στο δικαίωμα της ζωής σου; Σε ποιο σημείο, επίπεδο, ηλικία, εμπειρία, φάση ζωής πρέπει να καταφέρεις να φτάσεις για να μπορέσεις να σπάσεις μέχρι και τον τελευταίο «αόρατο δεσμό» και να οδηγηθείς στην πολυπόθητη απελευθέρωση; Και ποια είναι αυτή; Να μπορείς να ζήσεις μια ελεύθερη ζωή χωρίς ενοχές.

Γιατί θα πρέπει να νιώθεις ενοχές για τον τρόπο σκέψης σου, τις επιλογές σου, τις αποφάσεις σου, τη ζωή που θέλεις να ζήσεις στην τελική; Μέχρι πότε θα είσαι δέσμιος-α αυτού του αόρατου δεσμού; Ποιοι είναι αυτοί οι σημαντικοί άλλοι;

Γιατί δεν ασχολούνται με τη δική τους απελευθέρωση; Γιατί θεωρούν ότι ξέρουν καλύτερα από εσένα για σένα τι θα σε ωφελήσει και τι όχι; Γιατί δεν σε σέβονται και σε ποια κατάσταση θα πρέπει να φτάσεις για να το καταφέρεις αυτό;

«Δέσμιοι», σημαντική λέξη. «Είμαστε δέσμιοι». Σε τι όμως είμαστε δέσμιοι στην πραγματικότητα; Στη σχέση μας με τους άλλους ή στον τρόπο σκέψης μας, στον ίδιο μας τον εαυτό; Κάθε φορά που αναρωτιέμαι όλα τα παραπάνω, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα.

Όλα ξεκινούν από τον τρόπο που σκεφτόμαστε, από το περιβάλλον από το οποίο επιλέγουμε να αντλούμε πληροφορίες και να τροφοδοτούμε το μυαλό μας.

Είτε αυτό λέγεται εργασιακό περιβάλλον, είτε οικογενειακός και κοινωνικός περίγυρος, είτε βιβλία, τηλεόραση και social media.  

Κάθε φορά που βρίσκεσαι ή συναναστρέφεσαι ή κάνεις οτιδήποτε από όσα προανέφερα, κάνεις μία επιλογή, είτε αυτή είναι συνειδητή, είτε είναι ασυνείδητη. Αυτή η επιλογή επηρεάζει τον τρόπο σκέψης σου και τροφοδοτεί ίσως είτε την αρνητική εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, είτε την θετική. Γιατί στην τελική όλα ξεκινάνε από εσένα.

Πόσες φορές έχεις γυρίσει στο σπίτι μετά από μια έξοδο με γνωστούς ή φίλους και ένιωθες άσχημα για τον εαυτό σου, γιατί πίσω από το προσωπείο του «Έλα μωρέ, πλάκα κάνω», «Πώς κάνεις έτσι, είσαι υπερβολικός-ή», «Μάθε να δέχεσαι πλάκες, μην είσαι τόσο ξενέρωτος-ή», εσύ ένιωθες πως στραπατσαρίζεται ο εαυτός σου, από κοντινά σου άτομα;

Και πόσες φορές έχεις γυρίσει στο σπίτι μετά από έξοδο με γνωστούς ή φίλους και ένιωθες τόσο όμορφα και τόσο καλά με τον εαυτό σου, γιατί εκεί πήρες αποδοχή και κατανόηση;

Δεν χρειάστηκε να καταπιεστείς ούτε και να υπερασπιστείς την άποψη σου, για να γίνεις αποδεχτός-ή, καθώς θεωρείται αυτονόητο, ότι είναι δικαίωμα σου να έχεις τη δική σου άποψη, η οποία κάποιες φορές μπορεί και να διαφέρει από το συνομιλητή σου.

Στην πρώτη περίπτωση λοιπόν, ίσως ασυνείδητα να τροφοδοτείται η αρνητική εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, ενώ στη δεύτερη περίπτωση η θετική. Και αυτό ίσως ισχύει, κάθε φορά που επιλέγεις να βγεις, να διαβάσεις, να παρακολουθήσεις ή να ακολουθήσεις κάτι ή κάποιον. Όλα είναι θέμα επιλογών.

Όταν εσύ αποφασίσεις το ποιος-α θέλεις να είσαι. Όταν εσύ αποδεχτείς πραγματικά, σεβαστείς και αγαπήσεις τον εαυτό σου, τότε και οι επιλογές που θα κάνεις στη ζωή σου θα είναι ανάλογες. Και αυτή είναι μια σχέση αμφίδρομη.

Θα φτάσεις σε ένα επίπεδο μια τέτοιας απελευθέρωσης που πραγματικά δεν θα σε απασχολούν στο βαθμό που ίσως να σε απασχολούν τώρα όλες οι παραπάνω ερωτήσεις, γιατί το σημαντικότερο βήμα θα έχει γίνει. Θα αγαπάς και θα σέβεσαι εσύ τον εαυτό σου.

Και όταν συμβεί αυτό θα θέλεις δίπλα σου ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις με παρόμοια αντίληψη με εσένα για το γενικότερο πλαίσιο της ζωής, οι οποίοι θα χαίρονται με τη χαρά σου και με τις επιλογές σου και δεν θα μπαίνουν στη διαδικασία να τις αναιρούν, να τις υποτιμούν και να τις εκμηδενίζουν, γιατί απλά αδυνατούν να τις καταλάβουν.

Όταν λοιπόν συνειδητοποιήσεις το ποιος-α είσαι (ναι είναι δύσκολη διαδικασία και θέλει δουλειά), τότε θα θέσεις τους κατάλληλους για εσένα στόχους, θα κάνεις τις κατάλληλες για εσένα επιλογές και θα φτάσεις σε αυτήν την πολυπόθητη απελευθέρωση που αναζητάς, μακριά από δεσμούς που σε κρατάνε πίσω σε ένα εαυτό που δεν υπάρχει πια.

Εσύ είσαι έτοιμος-η να κάνεις τις δικές σου επιλογές; Είσαι έτοιμος-η να ζήσεις όπως θέλεις εσύ τη ζωή σου;

«Αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικής μου δέσμευσης απέναντι στη συνεχή βελτίωση είναι οι παρακάτω ερωτήσεις, τις οποίες θέτω στον εαυτό μου στο τέλος κάθε μέρας: Τι έμαθα σήμερα; Πώς συνεισέφερα ή τι βελτίωσα; Τι μου έδωσε ευχαρίστηση;

Αν κάθε μέρα βελτιώνετε την ικανότητα σας να απολαμβλανετε τη ζωή, θα ζήσετε μια ζωή τόσο πλούσια, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν καν να τη φανταστούν.» Robbins (2015, p.92)

Πηγές:

Bucay, J. (2012) Ο δρόμος των δακρύων, Μεταφρασμένο από τα Ισπανικά από Κ. Επισκοπούλου, Αθήνα: Opera
Robbins, A. (2015) Ξυπνήστε το γίγαντα μέσα σας, Μεταφρασμένο από τα Αγγλικά από Χ. Μπαρουξής, Αθήνα: Διόπτρα