Γιατί είμαστε τόσο σκληροί με τον εαυτό μας και όχι με τους άλλους

Ακρόαση άρθρου......

Πώς μπορούμε να αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε στους εαυτούς μας όπως συμπεριφερόμαστε στους φίλους μας.

Κύρια σημεία του άρθρου

• Οι σκέψεις που κάνουμε αυτόματα, μας "επικρίνουν" για να μας κρατήσουν ασφαλείς.
• Όταν κατανοήσουμε την προέλευση του αρνητικού εσωτερικού διαλόγου, μπορούμε να τον απορρίψουμε και να συμπεριφερθούμε στον εαυτό μας όπως συμπεριφερόμαστε στους φίλους μας.

Έχεις παρατηρήσει ποτέ πόσο πιο καλός είσαι με τους φίλους σου παρά με τον εαυτό σου;

Παρηγορούμε τους φίλους μας και ζητωκραυγάζουμε όταν πετυχαίνουν τους στόχους τους, αλλά τον εαυτό μας τον επικρίνουμε συνεχώς. Επαναλαμβάνουμε κάθε λάθος.
Συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Δεν αισθανόμαστε ότι είμαστε αρκετά καλοί ή άξιοι για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Είναι κάτι που δεν σταματάει ποτέ.

Ο αρνητικός εσωτερικός διάλογος, εξυπηρετούσε έναν σημαντικό εξελικτικό σκοπό. Προέρχεται από το "δίκτυο προεπιλεγμένης λειτουργίας", ένα κύκλωμα εγκεφάλου που βοήθησε τους ανθρώπους να επιβιώσουν ευθυγραμμίζοντας τα ενδιαφέροντά τους με τα πρότυπα των φυλών.

Ακολουθήστε τα πρότυπα της ομάδας και παραμείνετε ασφαλείς. Βγείτε έξω από τα όρια και διακινδυνεύστε να εξοστρακιστείτε ή και να πεθάνετε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η προεπιλεγμένη λειτουργία είναι αυτοκατευθυνόμενη και σημαντική - προσπαθεί να σας κρατήσει ζωντανούς.

Παραδόξως, καθώς η προεπιλεγμένη λειτουργία μας επιπλήττει με αυτό που κάναμε λάθος, ανταποκρίνεται με ενσυναίσθηση και υποστήριξη για τους φίλους μας. Ενδιαφέρεται να βοηθά τους άλλους.

Πώς μπορούμε λοιπόν να αντιστρέψουμε το σενάριο και να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας με τη φροντίδα που δίνουμε στους φίλους μας;

Ξεκινάμε κατανοώντας πώς λειτουργεί η αυτοκριτική:

• Συμβαίνει αυτόματα. Όταν δεν εστιάζετε ενεργά σε κάτι, εκτελείται η προεπιλεγμένη λειτουργία του εγκεφάλου. Ακούμε παθητικά αυτές τις σκέψεις. Συχνά τις αισθάνομαστε πιο πραγματικές κι από την ίδια τη ζωή, διαταράσσοντας τις σχέσεις μας, την ικανότητα μας για συγκέντρωση και ύπνο.

• Το πιστεύουμε. Το να ακούμε την αυτοκριτική δημιουργεί βαθιά σκέψη. Για παράδειγμα, κάποιος που θρηνεί την απώλεια ενός αγαπημένου του προσώπου μπορεί να σκεφτεί: «Είμαι τόσο κουρασμένος και πεσμένος σήμερα» και, στη συνέχεια, να σκεφτεί: «Τι έχω πάθει»; Εξακολουθώ να μην μπορώ να το ξεπεράσω» και, στη συνέχεια, «Ίσως δεν μπορώ να διαχειριστώ τίποτα». Όταν προσπαθούμε να βγάλουμε νόημα από τις σκέψεις μας, βυθιζόμαστε.

• Διαμορφώνουμε τη ζωή μας με βάση αυτές. Η προεπιλεγμένη λειτουργία είναι η φωνή που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν είσαι αρκετός: δεν είσαι αρκετά καλός, αρκετά άξιος, αρκετά αξιαγάπητος, αρκετά επιτυχημένος. Σας πείθει ότι θα είστε ευτυχισμένοι και ασφαλείς όταν επιτύχετε όποια και αν είναι η αντίληψή σας για την επιτυχία, είτε πρόκειται για την απώλεια βάρους είτε για τη ζωή σε ένα μεγάλο σπίτι. Ωστόσο, όταν φτάσετε εκεί, μετακινεί τον τελικό στόχο, επειδή το προεπιλεγμένο δίκτυο λειτουργίας είναι ένα σύστημα επαγρύπνησης. Νοιάζεται μόνο για τις παρούσες απειλές, οπότε θα βρει κάποια νέα ανασφάλεια. Τίποτα δεν θα είναι ποτέ αρκετό.

Όταν σταματήσουμε να ακούμε το δίκτυο της προεπιλεγμένης λειτουργίας, αρχίζουμε να ακούμε την αληθινή μας φωνή. Αφήνουμε τις προσδοκίες των άλλων και την επιθυμία να «συμβαδίσουμε με τους γύρω μας». Βρίσκουμε πιο ολοκληρωμένα τον εαυτό μας.

Στη συνέχεια, μεταβείτε στη διάθεση που έχετε προς τους φίλους σας. Όταν οι σκέψεις σας βγάζουν το καλύτερο από εσάς, σκεφτείτε τι θα λέγατε αν ένας φίλος μοιράζονταν αυτά τα πράγματα. Καταγράψτε τις απαντήσεις σας. Όταν εστιάζουμε ενεργά την προσοχή μας στο να απαντάμε γράφωντας, μας βγάζει από τον αρνητικό εσωτερικό διάλογο που μας κάνει να αναμασάμε τις ίδιες σκέψεις ξανά και ξανά και μας επιτρέπει να έχουμε πρόσβαση στη φροντίδα και την υποστηρικτική πλευρά μας.

Μπορείτε να προχωρήσετε ένα βήμα παραπέρα φανταζόμενοι τον ανώτερο εαυτό σας ως αυτός που δίνει φροντίδα.

Μπορείτε να οραματιστείτε να σκαρφαλώνετε στην αγκαλιά του ανώτερου εαυτού σας και να ηρεμείτε. Πάρτε βαθιές αναπνοές και νιώστε την αγκαλιά.

Αυτή η απεικόνιση σας δίνει μια εμπειρία στοργικής καλοσύνης που τόσο συχνά στερούμε από τον εαυτό μας.

Είναι καιρός να αποδεσμεύσουμε την αυτόματη, πρωτόγονη μηχανή φόβου μας. Ήρθε η ώρα να συμπεριφερθούμε στον εαυτό μας όπως συμπεριφερόμαστε στους φίλους μας.

Το άρθρο έχει επίσης δημοσιευθεί στο Psychology Today και αναδημοσιεύεται κατόπιν άδειας από την αρθρογράφο.