Απ’ το κρεβάτι της κλινικής

Έγραφα πριν χρόνια μέσα στην κλινική, συνομιλώντας με τον εαυτό μου, για να ρίξω μια ματιά σ'αυτό που όντως μου συμβαίνει. Για να στείλω περίπατο την μοναξιά:

Το άρθρο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο Για μια Ζωή με Νόημα του Δρ. Γρηγόρη Βασιλειάδη, ψυχολόγου - ψυχοθεραπευτή

Έκανα προχθές χαράματα εισαγωγή στην κλινική.
Για μια απλή επέμβαση μηνίσκου, στο γόνατο. Το βασάνιζα μέσα μου εδώ και μήνες, από τότε που τραυματίστηκα. Πονούσα αλλά το πάλευα με διάφορους τρόπους. Φοβάμαι πολύ τις επεμβάσεις. Δεν θέλω να με ναρκώνουν και να επεμβαίνουν στο σώμα μου, ενώ εγώ απουσιάζω.

Με το που πενηντάρισα όμως βλέπω να «σκάνε τα λάστιχα του αμαξιού» ένα ένα. Το 'βαλα φαίνεται να τρέχει πολύ και τώρα το συνεργείο με καλεί…
Διπλά γυαλιά για την όραση, ξαφνική υπέρταση, τώρα και το γόνατο. Όλα μαζί. Ένα κάρο εξετάσεις διαγνωστικές. Ένα κάρο νέα ανεπιθύμητα φάρμακα. Πόσο πολύ σιχαίνομαι όλα αυτά που τα παραπάνω «φούητ» σηματοδοτούν…

Σαν να τρώω στα ξαφνικά μια καρπαζιά από ένα χέρι αθέατο, σαν μια άγνωστη φωνή να μου ψιθυρίζει στ' αυτί:
«Φιλαράκι, πέρασες το κατώφλι, σε πήρε κι εσένα η κατηφόρα. Βλέπεις, πολύ καιρό τώρα έχεις βαλθεί να το αρνείσαι που μεγαλώνεις… Το σεβάστηκα στην αρχή. Μέχρι σήμερα δεν σου 'πα κουβέντα. Παρατράβηξε όμως το παραμύθι! Τώρα που περνάς τ’ αυλάκι θα στα πω λιγάκι, τόσο μόνο λιγάκι μην ανησυχείς, πιο χοντρά τα μαντάτα..

Μήπως κι αρχίσεις να βγαίνεις σιγα σιγά απ’ την άρνηση.
Μήπως και φιλοτιμηθείς να ακούσεις την φωνή της αλήθειας, και αποφασίσεις να κόψεις λιγάκι ταχύτητα.
Μήπως και ξυπνήσεις απ’ τον λήθαργο μιας ψευδαίσθησης με την οποία κοιμάσαι αγκαλιά, κολλημένος, όπως το μωρό στο βυζί της μάνας του.

Αφού δεν λες να ξυπνήσεις με το καλό, στο λέω λίγο πιο δυνατά: η υπόσχεση της αιώνιας, της ες αεί νεότητας, είναι παραμυθάκι φίλε μου! Απ’ τα πιο φαιδρά τα παραμύθια. Απ’ αυτά τα βαρβιτουρικά με τα οποία σε υπνωτίζουν οι κάθε λογής γιατροί του θανάτου, ακριβώς για να μην ξυπνήσεις ποτέ. Σε ναρκώνει το φάρμακο τους, σαν εκείνον τον βάτραχο, που καθώς νανουρίζεται γλυκά μέσα στο νερό που σιγοβράζει ξεχνιέται ο κακομοίρης να πηδήξει έξω απ’ το μπρίκι και τελικά βράζει ζωντανός…».

Έβαλα λοιπόν κι εγώ τους αγίους μου μπροστά να προσεύχονται, κι εγώ ο φοβητσιάρης από πίσω, και συμφώνησα στην επέμβαση.

Ο φόβος μου όμως, όπως πάντα, τρανός και κυρίαρχος σαν ογκόλιθος, εκεί από κοντά να με σκιάζει.
Ετούτη την φορά όμως νομίζω πως δεν ήταν μόνο ο φόβος της εγχείρησης, αλλά και ο τρόμος μου να εγκαταλείψω την σκληρή μου άρνηση να παραδοθώ στο αδιάψευστο πια γεγονός πως όντως μεγαλώνω…

Έγινε η επέμβαση. Πήγε καλά. Και τώρα μισομεθυσμένος από την νάρκωση απολαμβάνω στο κρεβάτι της κλινικής την ακινησία μου. Αφάνταστα δύσκολο να μην μπορώ να αυτοεξυπηρετηθώ. Να φαίνεται Γολγοθάς κάθε βήμα, η πορεία προς το μπάνιο με τις πατερίτσες. Καθετί που μέχρι χθες ήταν απλό κι αυτονόητο, τώρα μοιάζει άθλος. Νιώθω συχνά την κούραση και την απελπισία να με καβαλάνε.

Ευτυχώς είμαι μόνος στο δωμάτιο. Κανένας γνωστός και φίλος δεν με παίρνει τηλέφωνο. Και γιατί να με πάρουν; Σου λένε ένας μηνίσκος είναι, δηλαδή τίποτα. Μόνο αρκετοί άγνωστοι, καινούργιοι άνθρωποι που ζητούν να ξεκινήσουν ψυχοθεραπεία.

Η μοναξιά μεγαλώνει και βαθαίνει.

Δόξα τω Θεώ, έχω δυο υπέροχα βιβλία δίπλα μου κι αρχίζω να διαβάζω.

Η μια ιστορία καλύτερη απ’ την άλλη! Φάρμακο για την ψυχή. Ο πόνος των ηρώων τους γίνεται δικός μου πόνος. Νιώθω το αίμα των πληγωμένων πρωταγωνιστών τους να κυλά στις φλέβες μου. Η λύτρωση και η ευγνωμοσύνη τους κι αυτή να γίνεται δική μου.

Ξαφνικά το στενό μου κρύο δωμάτιο της κλινικής γίνεται ένα κόσμος ολόκληρος, γεμάτος ευωδιές και χρώματα. Είναι ένας κόσμος ξεχειλισμένος από προσευχητικη διάθεση κι ευχαριστία. Τα δάκρυα μου που τρέχουν ποτάμι μου ξεπλένουν κάθε σκιά, κάθε άλγος και ανησυχία.

Η μοναξιά εξαφανίζεται, Γίνεται μεγάλη, ανυπόφορη, χαρά. Γίνεται ιερή και άσπιλη συνοδεία των Χερουβείμ. Μες την σωματική μου ακινησία η ψυχή μου χορεύει, ίπταται και χαίρεται, μια χαρά ανέκφραστη, ασυγκράτητη.

Το κομπρεσέρ που, μέχρι προ ολίγου, μου τρυπούσε τα αυτιά δονούμενο ακατάπαυτα έξω απ’ το παράθυρο του νοσοκομείου, τώρα γίνεται ωδή των Σεραφείμ, χαρά των Αρχαγγέλων…

Απ την χαρά μου θέλω να προσευχηθώ για κάθε ύπαρξη. Δεν ξέρω για ποιον να πρωτοπροσευχηθώ! Για όλους τους χρόνια αναπήρους, όλους τους γιατρούς, και τους ασθενείς, για όλους εκείνους απ’ τους οποίους πριν λίγο ένιωθα εγκαταλειμμένος! Για τους άγνωστους της διπλανής πόρτας, για τον νεόφερτο ασθενή τον Γιάννη που όπως κι εγώ κι εκείνος σε λίγο θα χειρουργηθεί. Για τον Γιώργο που έκανε εισαγωγή για να του αφαιρεθεί ο προστάτης.

Νιώθω τώρα, ανένοχα κι ευχαριστιακά, τόσο μικρός κι ασήμαντος μπροστά σε όλη εκείνη την στρατιά των τόσο ευλογημένων αναπήρων αδερφών μου, που για χρόνια υπομένουν ή αντέχουν τις κινητικές τους δυσκολίες… Και ιδιαίτερα συγκρινόμενος με όλους εκείνους που βαστάν και δεν γογγύζουν, όπως εγώ…

Νιώθω τόσο πολύ ευλογημένος που μπήκα στην κλινική, αν και ανησυχώ πως σε λίγο που θα πάρω εξιτήριο θα χάσω, για άλλη μια φορά, αυτό το τόσο μοναδικά αληθινό «παραμύθι» που ζω αυτήν την στιγμή…

Αυτός όμως, όπως φαίνεται για ακόμα μια φορά, είμαι: Κάθε φορά που μια μικρή ή μεγάλη δυσκολία έρθει στην ζωή μου, την αρνούμαι πεισματικά. Κωφεύω για να την γλιτώσω. Αντιστέκομαι σ’ αυτήν όσο πιο σθεναρά μπορώ, με όλο μου το είναι. Γίνομαι άκαμπτος σαν βράχος. Κι όσο σκληραίνω, τα κύματα, της μικρής ή μεγάλης φουρτούνας, σπάνε μέσα μου με μανία και δέρνομαι. Και για να αμυνθώ, σκληραίνω ακόμα περισσότερο.

Κι όσο σκληραίνω τόσο πιο πολύ φοβάμαι.

Και κάποια αέρινη στιγμή που κλέφτηκε απ’ τον χρόνο, έρχεται από το «πουθενά» -αυτό το «πουθενά» που βαθιά και πάντα προσμένω- μια ουράνια ησυχία. Τόσο πληρωμένη και ανταμειφτική, ιερή και ασυγκράτητη, που αναβλύζει καθαρή επιθυμία, χαρά και προσευχή.

Μια ηδονή που κάνει κάθε άλλη ηδονή να ωχριά μπροστά της. Μια χαρά, που αν και κρατάει μόνο στιγμές, αν και μοιάζει σαν παραμύθι μόνο για τα παιδιά, όμως φωτίζει σαν αστραπή το σκοτεινό τούνελ της ψυχής μου.

Τόσο όσο χρειάζεται για να δω τι υπάρχει μέσα της. Και η ανάμνηση αυτού του ανέσπερου φωτός, κρατώντας με απ’ το αδύναμο μου χέρι, μου θυμίζει πως ό,τι κάποτε σκέφτομαι για αλήθεια είναι ψέμα. Πως ό,τι πάω να απορρίψω σαν οδυνηρό ψέμα, είναι αλήθεια. Μου θυμίζει ότι η Ζωή είναι Εδώ πάντα Παρούσα, κι έχει μέλλον…

Απόσπασμα από το βιβλίο Για μια Ζωή με Νόημα του Δρ. Γρηγόρη Βασιλειάδη, ψυχολόγου - ψυχοθεραπευτή