Είναι πολύ συχνό φαινόμενο, να βάζουμε τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές μας. Αυτό σε κάποιες περιπτώσεις, είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Η ανιδιοτελής αγάπη μιας μητέρας για το παιδί της είναι από τα πιο ωραία παραδείγματα που αποδεικνύουν πως το χαρακτηριστικό της αυτοθυσίας είναι απαραίτητο για την επιβίωση και την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού.

Με βάση την παιδαγωγική την οποία κάποτε μας επέβαλλαν, η απεριόριστη εξουσία του ενηλίκου πάνω στο παιδί θεωρείται ακόμη αυτονόητη. Οι περισσότεροι άνθρωποι εξάλλου δεν έχουν γνωρίσει κάτι διαφορετικό. Ίσως από ένα παιδί που δεν το πλήγωσαν, μπορούμε να μάθουμε μια εντελώς νέα, ειλικρινή και πραγματικά ανθρώπινη συμπεριφορά. Ένα τέτοιο παιδί δεν δέχεται ανεπιφύλακτα τα παιδαγωγικά επιχειρήματα που εμάς ακόμη μας έκαναν κάποια εντύπωση.

Η καλύτερη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων στηρίζεται στο πως εκφράζεται ο καθένας μας, μέσα στον χώρο που ζει και  βιώνει την δική του πραγματικότητα και αν εξωτερικεύει με τον καταλληλότερο και ιδανικότερο τρόπο τα συναισθήματά του απέναντι στον εαυτό του πρωτίστως και μετά στους άλλους, δημιουργώντας εκείνες τις προϋποθέσεις όπου τα συναισθήματα αλληλεγγύης και αλληλεκτίμησης θα είναι αμοιβαία για μια αρμονική συνύπαρξη.

Κάθε άτομο θα βιώσει κατά τη διάρκεια της ζωής του πολλές απώλειες, άλλες φυσικές, άλλες συμβολικές. Ο εγκέφαλος μας, λοιπόν, εξελίχθηκε και αναπτύχθηκε έτσι, ώστε να αντέχει, να υπομένει την απώλεια μέσω του πένθους, χωρίς να σημαίνει ότι πάντα τη διαχειρίζεται.

Πως μπορείτε να τα προστατεύσετε: Το διαζύγιο είναι ένα επώδυνο γεγονός για τα παιδιά οποιασδήποτε ηλικίας γιατί η ζωή τους ανατρέπεται τελείως και το μέλλον φαντάζει αβέβαιο, επειδή οι δυο πιο σημαντικοί άνθρωποι της ζωή τους αποφάσισαν να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους.

Τα κυρίαρχα συναισθήματα που τους προκαλεί μπορεί είναι φόβος, θυμός, έντονη θλίψη και ενοχές. 

Τί μπορεί να σημαίνει η απιστία σε μία σχέση; Πως μπορεί να την επηρεάσει; Γιατί οι άνθρωποι απατούν; Αν κάνει κάποιος μία μικρή έρευνα στο διαδίκτυο για την απιστία θα δει πως υπάρχει η άποψη των ερευνητών πως η απιστία βοηθά τη σχέση. Είναι όμως αυτή η ιδέα πραγματικότητα; Πώς μπορεί μια σχέση που έχει πληγεί από μία τέτοια προδοσία της εμπιστοσύνης να ανακάμψει και μάλιστα να δημιουργήσει νέες βάσεις στη σχέση ή σε ένα γάμο; 

Γίνεσαι συχνά αποδοκιμαστικός κι επικριτικός με τον εαυτό σου; Νιώθεις φόβο κι ανησυχία για την ζωή σου και πώς αυτή εξελίσσεται; Γυρίζουν στο μυαλό σου σκέψεις που αφορούν προβλήματα, αποτυχίες, εμπόδια ή αρρώστιες; Νιώθεις απογοητευμένος, αναστατωμένος; Τότε σίγουρα έχεις επιτρέψει στις αρνητικές σκέψεις να εισβάλλουν στο μυαλό σου και να καθορίζουν την ζωή σου και τις κινήσεις σου. Ας δούμε πώς αυτές μας επηρεάζουν.

Η σχέση με τους γονείς μας είναι η πρώτη και ίσως η πιο ιδιαίτερη σχέση στη ζωή μας. Μία σχέση με διαχρονική αξία, καθώς όνειρα, προσδοκίες, και συναισθήματα αναμιγνύονται και συνθέτουν την ιστορία μας. Ένα κουβάρι με εμπειρίες το οποίο χρειάζεται να ξετυλίξουμε για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε, να αποδεχθούμε, να αγαπήσουμε ακόμα και να συγχωρήσουμε τους δύο ανθρώπους που καθόρισαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την αγάπη.

Η οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα μας τα τελευταία χρόνια, η ανεργία, οι μειώσεις μισθών, συντάξεων και η οικονομική στενότητα προκαλούν απόγνωση και σύγχυση στην πλειονότητα του πληθυσμού επειδή προδιαγράφουν ένα εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον. 

Και έρχεται και εκείνη η στιγμή που απευχόμαστε: η στιγμή που μας πληγώνουν, μας απορρίπτουν, μας απογοητεύουν, μας εγκαταλείπουν. Ο πόνος που νοιώθουμε και είναι απόλυτα φυσιολογικός περιλαμβάνει συναισθήματα όπως η ενοχή, η απογοήτευση και αργότερα το αίσθημα της αδικίας που οδηγεί ενίοτε και σε μίσος.

Το πένθος είναι συχνά μια επίπονη και δύσκολα διαχειρίσιμη διαδικασία. Ο θάνατος ενός αγαπημένου επηρεάζει πολύπλευρα τα άτομα που παραμένουν.

Όταν η σχέση με τα παιδιά σας πηγαίνει καλά, νιώθετε χαρά και πληρότητα. Όμως αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει συνέχεια. Όσο ικανοποιητική και βαθιά σχέση και αν έχετε με τα παιδιά σας, θα υπάρχουν και δύσκολες στιγμές μεταξύ σας. Μέσα στη ροή της καθημερινότητας θα υπάρχουν αναπόφευκτα στιγμές απογοήτευσης, έντασης και προσωρινής ρήξης.

Όλοι μας ερχόμαστε σε καθημερινή επαφή με διάφορες συνθήκες που λίγο έως πολύ έχουν στρεσογόνο χαρακτήρα. Ωστόσο, όταν ένα έντονο και απρόσμενο γεγονός λάβει χώρα  π.χ. ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα ή ένα αεροπορικό δυστύχημα, ένα βίαιο έγκλημα, μία τρομοκρατική επίθεση ή μια σοβαρή φυσική καταστροφή, μπορεί να διαταράξει σημαντικά το άτομο σε συναισθηματικό, γνωστικό και συμπεριφορικό επίπεδο.

Συναισθηματική Ανάπτυξη του ατόμου: Με τον όρο «συναισθηματική ανάπτυξη» αναφερόμαστε από τη μία στα συναισθήματα, όπως τα βιώνουν τα άτομα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους, και από την άλλη στη ρύθμιση των συναισθημάτων, δηλαδή στην ικανότητα που έχουν τα άτομα να διαμορφώνουν και να ελέγχουν τα συναισθήματά τους ανάλογα πάντα με την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.

Τα άτομα που κάνουν εξαρτητικές σχέσεις σχεδόν ποτέ δεν λένε όχι. Καταλαβαίνουν τους άλλους και έχουν την ικανότητα να κάνουν τους άλλους να νιώθουν όμορφα. Το πρόβλημα είναι ότι το «δόσιμο» είναι μονόπλευρο και τόσο έντονο που ταλαιπωρεί αυτόν που δίνει.

Τα σχολεία ξεκίνησαν… τα παιδιά χαίρονται καθώς συνάντησαν πάλι φίλους και συμμαθητές αλλά και δυσανασχετούν λόγω του διαβάσματος. Όταν όμως το παιδί εκδηλώνει έντονη απροθυμία και άρνηση να πάει στο σχολείο τότε θα πρέπει να σκεφτούμε μήπως υπάρχει κάποια βαθύτερη αιτία.

Πολλοί από μας πιστεύουμε ότι το να είμαστε κάποτε λυπημένοι, φοβισμένοι, θυμωμένοι ή απογοητευμένοι μας κάνει αδύναμους και προσπαθούμε να το κρύψουμε από τους άλλους είτε ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αποφεύγοντας, όμως, τα αρνητικά μας συναισθήματα είναι σαν να αποφεύγουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας, αφού μέρος του είναι και τα αρνητικά, αλλά και τα θετικά συναισθήματα.  

Τα ανέκφραστα συναισθήματα δεν πεθαίνουν. Θάβονται ζωντανά και είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθούν, με τρόπο δυσάρεστο. - Sigmund Freud

«Μην κλαις», «Μη στεναχωριέσαι», «Να είσαι δυνατός», «Μην αγχώνεσαι»… 
Είναι μερικές από τις εκφράσεις των κοντινών μας ανθρώπων που σπεύδουν να μας παρηγορήσουν αν δεν μας δουν χαρούμενους.

Τι συμβαίνει στον οργανισμό μας όταν θυμώνουμε, όταν φοβόμαστε, όταν μένουμε έκπληκτοι και όταν… αηδιάζουμε; Τι συμβαίνει με το λογικό και το συναισθηματικό μυαλό μας;

Το πένθος συνιστά αναμφίβολα μια τραυματική εμπειρία για το άτομο που το βιώνει, μολονότι είναι μια εμπειρία ξεχωριστή. Είναι αποχωρισμός, οδυνηρός και συγχρόνως πανανθρώπινος. Την ίδια στιγμή, χαρακτηρίζεται από κάποια πολύ συγκεκριμένα γνωρίσματα, όπως η θλίψη, ο θυμός και οι ενοχές σε συναισθηματικό επίπεδο και ενίοτε αντιδράσεις του σώματος, που παρατηρούνται, ως αποτέλεσμα της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου.