Ο εθισμός στις ειδήσεις αυξάνει την πιθανότητα στρες, άγχους και άλλων προβλημάτων υγείας, σύμφωνα με αμερικανική έρευνα.

Οι ερευνητές υποστηρίζουν πως σχεδόν όλοι κάνουμε σκέψεις εμμονικού χαρακτήρα. Σκέψεις με συνήθως παράνομο ή απαγορευμένο περιεχόμενο τις οποίες προσπαθούμε να αποτινάξουμε είτε αποφεύγοντάς τις είτε αναπτύσσοντας μηχανισμούς για την απώθησή τους.

Η απολύτως επιβεβλημένη απομόνωση στο σπίτι, η αποφυγή των κοινωνικών επαφών και η τακτική τήρηση μέτρων υγιεινής και αυτοπροστασίας λόγω της εξάπλωσης του κορονοϊού έχουν αναπόφευκτες ψυχολογικές παρενέργειες σε ορισμένους ανθρώπους. Η ένταση της μοναξιάς και των ψυχαναγκαστικών συμπεριφορών, όπως το αδιάκοπο πλύσιμο των χεριών, είναι δύο από αυτές τις επιπτώσεις.

Όταν οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις μας γίνονται για εμάς καθημερινό μαρτύριο…

"Να ελέγξω τα μάτια της κουζίνας εάν είναι κλειστά, όμως αυτό χρειάζεται να το κάνω 8 φορές αλλιώς δε νοιώθω καλά"
"Να πλύνω τα χέρια μου 5 φορές, επαναλαμβάνοντας με λεπτομέρεια την κάθε διαδικασία"
"Να σφουγγαρίσω το πάτωμα 3 φορές"
"Να ελέγξω αρκετές φορές εάν κλείδωσα την εξώπορτα του σπιτιού μου"

Είχα ένα τεράστιο, ανεξήγητο άγχος. Προσπαθούσα για χρόνια να γίνω μητέρα, και τώρα, μετά από πολλές προσπάθειες επιτέλους τα κατάφερα να μείνω έγκυος! Αλλά αντί να χαρώ, πλημμύρισε ξαφνικά η ζωή μου από άγχος! Η ζωή μου και ο ύπνος μου έγινε ένα μαρτύριο… Υπέφερα γιατί ανησυχούσα συνεχώς μήπως πάει κάτι στραβά με την εγκυμοσύνη μου.

Ένας από τους όρους που χρησιμοποιούνται συχνά στο πεδίο των επιστημών που έχουν να κάνουν με την ψυχική υγεία, για παράδειγμα ψυχολογία ή ψυχιατρική, είναι αυτός της προσωπικότητας.

Ψυχαναγκασμοί: Τα ανυπόφορα "πρέπει" που εισβάλλουν στη σκέψη, οι εσωτερικοί "εκβιασμοί" του μυαλού, «εάν δεν ελέγχω το σώμα μου κάθε μέρα, δεν θα προλάβω την ασθένεια», «πρέπει να κάνω πολύωρα μπάνια, αλλιώς τα μικρόβια θα με μολύνουν», και η αστείρευτη ανάγκη για έλεγχο, αφορούν σοβαρές δυσλειτουργίες της σκέψης που έχουν την ρίζα τους στην αποφυγή ενός επικείμενου κινδύνου ή αγχογόνου παράγοντα.

Κυρίως οι γονείς με ρωτάνε συχνά στο γραφείο: «Πώς να συμπεριφερθώ στο παιδί μου για να μπορέσω να το βοηθήσω;».
Η απάντηση είναι: Να θέλεις το παιδί σου! Γιατί αν το θες, θα του το δείχνεις. Κι αν του το δείχνεις, εκείνο θα το ξέρει.
Θα χει τον αέρα της αυταξίας του σημαντικού, την γεύση και την δύναμη του -από τον πιο σημαντικό της ζωής του- επιθυμητού.

Τα τελευταία χρόνια, εξετάζεται το αν πρέπει να συμπεριληφθεί η Υπερσεξουαλικότητα στην τελευταία έκδοση του DSM-IV με κάποιες προτάσεις βασισμένες σε διαγνωστικά κριτήρια αλλά μέχρι σήμερα η ψυχιατρική νοσογραφία δεν έχει εξετάσει την Υπερσεξουαλικότητα ως ψυχική διαταραχή αυτή καθαυτή.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εντός ή εκτός θεραπευτικού πλαισίου εκφράζουν την ανάγκη τους για περισσότερο αυτοέλεγχο.
Και όχι άδικα..! Καθώς, όπως έχει αναφερθεί και από πρόσφατες έρευνες ο αυτοέλεγχος είναι σε διπλάσιο βαθμό σημαντικότερος από την νοημοσύνη ως προς την πρόβλεψη της επιτυχίας ενός ατόμου στην ενήλικη του ζωή.