Ο θάνατος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και μοιάζει –κατά κάποιο τρόπο- να έχουμε την ανθεκτικότητα να τον ξεπερνάμε και να προχωράμε τη ζωή μας μετά από απώλειες που βιώνουμε. Μέσα από τη διαδικασία του πένθους είμαστε σε θέση να επανέλθουμε στην πρότερη ζωή μας και να προσαρμοστούμε στις όποιες αλλαγές επιφέρει αυτή η απώλεια.

Πόσα άτομα γνωρίζουμε που θα μπορούσαν να είνα ευτυχισμένα κι ωστόσο νιώθουν μια διαρκή έλλειψη ικανοποίησης;

Πολλές συνήθειες, συμπεριφορές, ιδιοσυγκρασίες και ιδιοτροπίες μας είναι ορατές. Ας εξετάσουμε τις συνήθειες που δεν σας αφήνουν να εξελιχθείτε. Κατά πάσα πιθανότητα θα σας έρθουν αμέσως κάποιες στο μυαλό.

Η διεκδικητικότητα έχει πολλά πρόσωπα. Είναι η ικανότητα να εκφράζουμε ελεύθερα τα συναισθήματά μας και τις απόψεις μας.

Να υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντά μας με τόλμη και αυτοπεποίθηση.
Να κάνουμε επιλογές και να επιμένουμε σ’ αυτές.

Όλες οι σχολές ψυχολογίας αποδέχονται, και κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει αναγνωρίσει από προσωπικές του παρατηρήσεις, πόσο σημαντικές για την σημερινή του ζωή είναι οι μνήμες από το παρελθόν του.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελεί το πιο σύνθετο όργανο του περιβαλλοντικού μας συστήματος. Είναι το κέντρο ελέγχου του σώματος, μέσω του οποίου επεξεργάζονται όλες οι πληροφορίες που αποσπώνται από τις πέντε μας αισθήσεις. Ρυθμίζει και συμβάλει στην έκφραση της συμπεριφοράς, διαδραματίζοντας τον βασικότερο ρόλο όσον αφορά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα, της ιδιοσυγκρασίας και των πεποιθήσεων.

Η επιτυχία πολλών ανθρώπων συνοδεύεται συχνά από έναν ενδόμυχο φόβο: μήπως ανακαλύψει ο κόσμος γύρω τους πως δεν αξίζουν πραγματικά όλα όσα έχουν πετύχει, μήπως καταλάβουν οι άλλοι ότι δεν είναι τόσο καλοί όσο φαίνονται και μήπως εν τέλει τους θεωρήσουν κοινούς απατεώνες.

Λόγω της φύσης του επαγγέλματός μου, συμβαίνει συχνά να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που μου περιγράφουν διάφορα προβλήματα που ζουν, τα οποία σχετίζονται με τις οικογενειακές και τις ερωτικές τους σχέσεις. Τα προβλήματα αυτά κάποτε περιλαμβάνουν παράπονα συνεργατών ή εργοδοτών στο χώρο εργασίας και κάποτε δυσλειτουργικές συμπεριφορές προσώπων από το περιβάλλον των οικογενειακών, των φιλικών και των ερωτικών σχέσεων.

Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς θα ήταν ο κόσμος και η κοινωνία, αν γνωρίζαμε πώς δημιουργείται η περιέργεια, το χιούμορ, η ευγνωμοσύνη, ή η καλοσύνη; Ποιο θα ήταν το όφελος, αν ξέραμε πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε τα ταλέντα μας για να γίνουν δυνατά σημεία και να τα χρησιμοποιήσουν καθημερινά στη ζωή μας;

Απελπισία, φόβο, προβλήματα ύπνου, ψυχοσωματικά συμπτώματα, αγχώδεις και καταθλιπτικές διαταραχές, ακόμα και τάση για αυτοκτονία, είναι μερικά από τα συμπτώματα που βιώνουν πρόσφυγες και μετανάστες κατά την περίοδο της πανδημίας ως αποτέλεσμα της καραντίνας, του αποκλεισμού, αλλά και της ανασφάλειας την οποία νιώθουν.

Το παρακάτω είναι η Έρευνα και η Μελέτη της Γεωργίας Χατζηνικολάου, Ψυχολόγου-Msc στην Αντιμετώπιση του Πόνου (αντιμετώπιση οξέων και χρόνιων καταστάσεων πόνου) για τα αποτελέσματα της Expansion Method. Η παρούσα εργασία αναφέρεται στην Expansion Method, και παρουσιάζει την έρευνά μας για την αποτελεσματικότητα της μεθόδου στη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων που την εφάρμοσαν.

Έρως ανίκατε μάχαν! Όπως έλεγαν οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι ο έρωτας νικά τα πάντα, είναι ο στεφανωτής όλων των αγώνων γιατί κινητοποιεί την καρδιά να υπερβεί τον εαυτό της και να προβεί σε άλματα και τολμήματα σε όλες τις εκφάνσεις του βίου.

Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι ο κόσμος που επιλέγουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα. Αν επιλέξουμε την ευτυχία, αυτό εισπράττουμε. Αν επιλέξουμε τη δυστυχία, αυτό θα βιώσουμε.

Η Μαίρη Σπαθάρη, οργανωσιακή ψυχολόγος, παραχώρησε στο Psychology.gr αποκλειστική συνέντευξη σχετικά με ζητήματα καριέρας. Στη συνέντευξη συζητήθηκαν ζητήματα επαγγελματικού επαναπροσδιορισμού, επίτευξης στόχων. Μιλήσαμε για τα ματαιωμένα όνειρα και πώς μπορούμε να αντλούμε ικανοποίηση από την εργασία μας.

Ένα βασικό ερώτημα που έχει τεθεί από τα αρχαία χρόνια και έχει απασχολήσει την μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού, για να μην πούμε όλη, είναι τι είναι ο έρωτας; Μπορεί κάποιος να τον ορίσει, μπορεί άραγε ο έρωτας να είναι για όλους μια ίδια έννοια ή ένας ίδιος ορισμός;

Κατά την γνώμη μου θαρρώ πως είναι πολύ δύσκολο ως και ακατόρθωτο να είναι για όλους κάτι κοινό, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.

Έχω ασχοληθεί με πολλούς ναρκισσιστές. Φαίνεται πως υπάρχουν αρκετοί από αυτούς στον κόσμο. Με έχουν κάνει να αμφισβητήσω τη λογική μου και γενικά μου έχουν συμπεριφερθεί σαν να ήμουν παρακατιανός. Πολλοί άνθρωποι έχουν βιώσει συμπεριφορές όπως αυτή.

Τα συναισθήματα είναι συγκινησιακές καταστάσεις που εκφράζονται μέσω σωματικών αισθήσεων και εντάσεων, μέσω της μη - λεκτικής επικοινωνίας (χειρονομίες, κινήσεις, εκφράσεις του προσώπου, στάση του σώματος, οπτική επαφή, κλπ.) και μέσω στοιχείων όπως ο ρυθμός, τόνος και ένταση της φωνής κ.λπ, ενώ ο τρόπος που τα αντιλαμβανόμαστε και τα περιγράφουμε, επηρεάζεται από τις εμπειρίες, τα κίνητρα και τις βαθύτερες πεποιθήσεις μας.

Η αυτολύπη είναι μια εξαιρετικά κοινή αιτία της κατάθλιψης και προκύπτει από την πεποίθηση ότι (α) δεν είναι απλώς λυπηρό και άτυχο να συμβαίνουν δυσάρεστα γεγονότα, αλλά είναι κυριολεκτικά φρικτό, καταραμένο και καταστροφικό και (β) ότι ο συναισθηματικός πόνος επιβάλλεται από έξω και όχι από μέσα. 

Ώρες ώρες μιλάς σα να μη σε αγαπάς και μειώνεις την αξία του ίδιου σου του εαυτού σαν να είσαι κάποιος ξένος που ιδέα δεν έχει για εσένα. Δεν εκτιμάς τον εαυτό σου όπως του πρέπει. Έπειτα ισχυρίζεσαι ότι σέβεσαι και αναγνωρίζεις την αξία των άλλων.

Πώς μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο όταν δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τη δική σου μοναδική αξία και να μεταχειριστείς τον εαυτό σου με σεβασμό, αξιοπρέπεια, αγάπη και αλήθεια;

Ενοχές, ένα γνώριμο συναίσθημα για τον καθένα μας. Η σύγκρουση του καλού και του κακού παιδιού που συνυπάρχουν μέσα μας. Η ενοχή αναπτύσσεται κατά την περίοδο της παιδικής ηλικίας (3-5 έτη) από τα "μη" και τα "πρέπει" που επιβάλλονται από τους γονείς. Εμπλουτίζεται από τις απαιτήσεις μιας πολύ απαιτητικής μητέρας και την αυστηρότητα και τα όρια του πατέρα.  Η έννοια του "κακού" που η κάθε θρησκεία διδάσκει στα μέλη της επίσης συντελεί στην ανάπτυξη των ενοχών.