Η πιο γνωστή ίσως εκδοχή του μύθου του Νάρκισσου είναι η ιστορία όπου θνητές κόρες και Νύμφες αλλά και νέοι ερωτεύθηκαν τον πανέμορφο Νάρκισσο, όμως εκείνος απείχε από κάθε ερωτική σχέση. Η απελπισία της Νύμφης Ηχούς την έκανε να αποτραβηχτεί από τη ζωή και να εγκαταλείψει τον εαυτό της· αδυνάτισε τόσο που έμεινε μόνο η φωνή της, γοερή εξαιτίας του αναπόδοτου και ματαιωμένου έρωτα.

Ο όρος «ναρκισσιστής» αναφέρεται στα άτομα, τα οποία χρειάζονται την επιβεβαίωση του περιβάλλοντος, για να διατηρήσουν την αυτοεκτίμησή τους. Όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν νάρκισσο, υπό την έννοια ότι συχνά ισορροπούμε ψυχικά με την εξωτερική επιβράβευση και τον θαυμασμό.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Νάρκισσος ήταν ένας νεαρός, γιος της νύμφης Λειριώπης και του ποταμού Κηφισού, ο οποίος ήταν τόσο όμορφος ώστε όλες οι νύμφες τον ήθελαν για σύντροφό τους. Ο ίδιος όμως ήταν τόσο υπερόπτης που τις απέρριπτε όλες μία προς μία.

Τα άτομα των οποίων η δομή της προσωπικότητάς τους επιβάλλει να αντλούν επιβεβαίωση από παράγοντες έξω από τον εαυτό τους ονομάζονται από τους ψυχαναλυτές ναρκισσιστικά.

Σύμφωνα με τη μυθολογία ο ωραίος Νάρκισσος ερωτεύτηκε τον εαυτό του όταν ανακάλυψε την εικόνα του στο καθρέφτισμα των νερών μίας πηγής. Στη θέα αυτή λέγεται πως θέλχθηκε τόσο, που θέλησε βυθίζοντας το βραχίονά του στο νερό να τη συλλάβει. Επειδή όμως, παρά τις προσπάθειές του, δεν το κατόρθωνε, παρέμεινε στη θέση αυτή αυτοθαυμαζόμενος μέχρι που υπέστη μαρασμό και τελικά πέθανε.

Η Ναρκισσιστική Διαταραχή της Προσωπικότητας είναι μια διαταραχή στην οποία το άτομο έχει μια έντονη αίσθηση σπουδαιότητας για τον εαυτό του, ενασχολείται με φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, έχει έντονη ανάγκη για προσοχή και θαυμασμό, δεν ανέχεται την κριτική και οι διαπροσωπικές του σχέσεις είναι επικεντρωμένες στον εαυτό του.

Τις περισσότερες φορές η συζήτηση για τη ναρκισσιστική διαταραχή αφορά στα ατομικά χαρακτηριστικά του ατόμου ή στο πως επηρεάζει τις κοινωνικές σχέσεις των ενηλίκων.

Το έργο του συντονισμού για την αντιμετώπιση της μάστιγας των ναρκωτικών στην Ελλάδα, αναλαμβάνει ο ψυχίατρος Χρήστος Κουϊμτσίδης, όπως ανακοίνωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, μετά τη συνάντηση που είχαν στο Μέγαρο Μαξίμου, την Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου. Στη συνάντηση συμμετείχε και ο Υπουργός Υγείας, Ανδρέας Ξανθός.

Ο Πατέρας δεν έχει κύριο όνομα. Δεν συνιστά μορφή, συνιστά λειτουργία, μας λέει ο Ζακ - Αλέν Μιλέρ. Ενώ η μητρότητα είναι κάτι δεδομένο και αυταπόδεικτο, η πατρότητα απεναντίας είναι ένα πολιτισμικό ιδίωμα, στο οποίο ενυπάρχει και μια αβεβαιότητα.

Σύμφωνα με τον μύθο, ο όμορφος νεαρός Νάρκισσος ερωτεύτηκε παράφορα τον εαυτό του μόλις αντίκρισε το ειδώλό του στο νερό μιας πηγής - και υπέφερε από αυτόν τον ακόρεστο έρωτα για τον εαυτό του ως τον θάνατό του. Οι ναρκισσιστές είναι επομένως άνθρωποι ερωτευμένοι με τον εαυτό τους, τον οποίο αντιλαμβάνονται ως υπέροχο και σημαντικό.

Το βίβλιο της εβδομάδας, στο εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο ψυχολογίας του PSYCHOLOGY.GR: Ο Νάρκισσος στη Ζωή σου, Βγες Από τα Δίχτυα των Τοξικών Ανθρώπων. Συγγραφέας, Λίζα Βάρβογλη.

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε εκ φύσεως την τάση να συγκρινόμαστε με τους άλλους. Μετράμε συνεχώς την κοινωνική θέση των ανθρώπων, τα επίπεδα σεβασμού και προσοχής που απολαμβάνουν και παρατηρούμε τυχόν διαφορές ανάμεσα σ’ αυτά που έχουμε και σ’ εκείνα που έχουν. 

Με ποιο τρόπο αισθάνεστε σημαντικός/η στις ρομαντικές σας σχέσεις;

Αν είστε ενήλικας, από 25 μέχρι 35 ετών και βρίσκεστε αυτό το χρονικό διάστημα σε σχέση, καλείστε να συμμετάσχετε στην ερευνητική μελέτη που διεξάγεται από την Ελένη Έλληνα, μεταπτυχιακή φοιτήτρια Κλινικής Ψυχολογίας του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου.

Ποιοι είναι οι λόγοι που κάποιος απιστεί σε μια ερωτική σχέση;
Αν είστε ενήλικας, από 36 μέχρι 65 ετών και δεν έχετε διαγνωστεί με κάποια ψυχική διαταραχή προσωπικότητας, καλείστε να συμμετάσχετε στην ερευνητική μελέτη που διεξάγεται από τον Γκότση Κωνσταντίνο, προπτυχιακό φοιτητή Ψυχολογίας του Aegean College.

Γιατί είναι τόσο συχνός και υπερβολικός ο φόβος μας για τον θάνατο; Κυρίως εξαιτίας του ναρκισσισμού μας. Ο ναρκισσισμός είναι εξαιρετικά πολύπλοκο φαινόμενο. Ένα μέρος του είναι απαραίτητο ως ψυχολογική πλευρά του ενστίκτου της επιβίωσης, αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό του, μετά την παιδική ηλικια, είναι αυτοκαταστροφικός.

Όταν πιστεύουμε ακράδαντα στα βιώματα που είναι χαραγμένα στην ψυχή μας, όταν δηλαδή ταυτιζόμαστε ασυναίσθητα -και ως εκ τούτου πλήρως- με το σκοτεινό - πληγωμένο παιδί μας, τότε προσπαθούμε να το απωθήσουμε ή να συμπεριφερόμαστε κατά τέτοιον τρόπο ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε τις αρνητικές πεποιθήσεις του.

Ένα μωρό γεννιέται και από την πρώτη στιγμή ξέρει πως να εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματα του. Από τη μήτρα ακόμα, αρχίζει να συλλέγει πληροφορίες και να διεργάζεται με πολύ απλό τρόπο μηνύματα, ερεθίσματα και αντιδράσεις από τους σημαντικούς του άλλους. Έτσι σταδιακά αναπτύσσει τη δική του κατανόηση για το πως λειτουργεί ο κόσμος, για το τι μπορεί να περιμένει από αυτόν και συν τω χρόνω, πώς να υπάρχει και να επιβιώνει εντός του, όμως πάντα μέσα από το βλέμμα της μητέρας του και τα δικά της συναισθήματα.

Δουλειά του γονιού είναι να λειτουργεί ως πρότυπο καλής συμπεριφοράς. Να συμπεριφέρεται στο παιδί του και στους άλλους με ενσυναίσθηση και ευγένεια, ώστε να ωθήσει το παιδί να υιοθετήσει αυτή τη συμπεριφορά. Εκτός όμως από αυτό, υπάρχουν τέσσερις δεξιότητες που όλοι πρέπει να αναπτύξουμε για να κοινωνικοποιηθούμε σωστά και να έχουμε μια κατάλληλη για όλους συμπεριφορά.

*Ο Έριχ Φρομ όταν μιλά εδώ για μητρική και για πατρική αγάπη, αναφέρεται στους «ιδεατούς τύπους» με την έννοια του Μαξ Βέμπερ ή σε αρχέτυπα με την έννοια του Γιουνγκ. Δεν συνεπάγεται δηλαδή ότι κάθε μητέρα και κάθε πατέρας αγαπούν τα παιδιά τους με αυτόν τον τρόπο.

Η “παθοκρατία” (στα αγγλικά “pathocracy”) είναι ένας όρος σχετικά πρόσφατος, που πρόσφατα ως ψυχολόγος τον συνάντησα και θέλησα να το μοιραστώ με όσους/ες ενδιαφέρονται, μέσω αυτού του πολύ σύντομου ψυχο-κοινωνικού άρθρου.