Από τις απαρχές της ζωής μας, από την πρώτη-πρώτη στιγμή που βλέπουμε το φως, το οικογενειακό δίκτυο που μας περιβάλλει πασχίζει να μας εντάξει σε αυτόν τον κόσμο. Οι μητέρες μας πολεμούν να μας μάθουν να κοιμόμαστε νωρίς και με ωράριο ως βρέφη, να κρατάμε σωστά το στήθος της, όσο μας θηλάζει.

Συχνά, στο δημόσιο λόγο σε συζητήσεις σχετικές με την ομοφυλοφιλία απαντάται το επιχείρημα «ο καθένας στο κρεβάτι του μπορεί να κάνει ό, τι θέλει». Η απόπειρα να γραφτεί αυτό το κείμενο δεν είναι για να ηθικολογήσω ούτε να επιχειρηματολογήσω για το γιατί αυτή η πρόταση και όμοιες με αυτή, είναι βαθιά ομοφοβικές. 

Συχνά στην κλινική μου πράξη συναντώ ανθρώπους που απευθύνονται σε έναν ψυχοθεραπευτή για πρώτη φορά. Κάποιοι από αυτούς έχουν αρκετά ξεκάθαρη εικόνα για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η διαδικασία, κάποιοι από την άλλη επιθυμούν να απαλλαγούν από κάποιο δυσάρεστο σύμπτωμα μη έχοντας κατά νου όμως τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει η θεραπεία.

Διανύουμε τις πρώτες εβδομάδες του 2019 και όπως κάθε νέο ξεκίνημα έτσι κι η έναρξη του καινούριου έτους συχνά αποτελεί έναυσμα για νέους στόχους, μια ευκαιρία για νέα αρχή. Συνήθως όμως αυτή η φαινομενικά θετική σκέψη ενέχει μια μεγάλη παγίδα. Η παγίδα αυτή έγκειται στην υπερβολή που μπορεί να μας διακατέχει σε σχέση με τα πράγματα που θέλουμε να αλλάξουμε και να κατακτήσουμε.