Η οικογένεια αποτελεί το περιβάλλον μέσα στον οποίο τα μέλη της έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με συμπεριφορές και στάσεις που διαμορφώνουν, σύμφωνα με έρευνες, τον τρόπο με τον οποίο θα συνδεθούν αργότερα στη ζωή τους με άλλους ανθρώπους αλλά και την εικόνα και ιδέα που θα έχουν για την οικογένεια.

Ερχόμαστε στην ζωή για να μαθητεύσουμε σε αυτήν. Να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τον αυθεντικό εαυτό μας. Έτσι ώστε, μέσα από τις δυνατότητες αλλά και τους περιορισμούς που η ζωή μας προσφέρει,  επάξια να εκπληρώσουμε την αποστολή μας.

Η εγκυμοσύνη για τη γυναίκα είναι μια εξελικτική διεργασία, από την οποία προκύπτει ένας μεταποιημένος εαυτός.
Η γυναίκα καλείται και «πρέπει» να βρεθεί σε μια υπέρβαση του εαυτού. Κυοφορεί 9 μήνες και ταυτόχρονα είναι κρίσιμο και απαραίτητο να αντιληφθεί ότι το μωρό είναι ένα ξεχωριστό ον.

Η αγάπη προς τα παιδιά λειτουργεί σαν ένστικτο. Σαν να έρχεται από μόνη της όταν σχετιζόμαστε με το παιδί μας. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν αρκεί από μόνη της για να γίνουμε κατάλληλοι γονείς, που μεγαλώνουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τα παιδιά μας.

Ποικίλοι κοινωνικοί, οικογενειακοί και ατομικοί παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο στην επίδραση του διαζυγίου στα παιδιά και στη μετέπειτα προσαρμογή τους. 

Οι ψυχίατροι ενηλίκων ερχόμαστε τα τελευταία χρόνια αντιμέτωποι με τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό νέων ενηλίκων που προσέρχονται στα ιατρεία μας.

Ένα παιδί μπορεί να στερηθεί την ευκαιρία να διαμορφώσει σχέσεις προσκόλλησης όταν εισαχθεί και ανατραφεί σε ιδρυματικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο πολλά και διαφορετικά άτομα είναι επιφορτισμένα με τη φροντίδα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα γίνουν παππούδες, γιαγιάδες για περίπου το 1/3 της ζωής τους. Με την υπογεννητικότητα και τη δημογραφική γήρανση των δυτικών βιομηχανικών κοινωνιών, τα οικογενειακά δίκτυα αλλάζουν από ευρείες-οριζόντιες σε στενές-κάθετες δομές, στις οποίες οι παππούδες έχουν ένα αυξανόμενα σημαντικό ρόλο να παίξουν.

Στις μέρες μας ακούμε συχνά τη λέξη όρια. Το θέμα της οριοθέτησης επαναλαμβάνεται στις καθημερινές συζητήσεις με άλλους γονείς, στο σχολείο, στο διαδίκτυο, στη βιβλιογραφία.

Στις μέρες μας, η χρήση του διαδικτύου από τα παιδιά ολοένα κι αυξάνεται, ενώ το όριο ηλικίας στο οποίο τα παιδιά ξεκινούν να χρησιμοποιούν το διαδίκτυο συνεχώς μειώνεται. Ουσιαστικά, όσο παράξενο και αν ακούγεται, ο ταχύτερα αναπτυσσόμενος τομέας χρηστών του διαδικτύου είναι τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας. Πολλά παιδιά χρησιμοποιούν το διαδίκτυο στο σχολείο σε ηλικία 6 ετών, οπότε είναι πιθανόν να θέλουν να συνδεθούν κι από το σπίτι, σε αυτήν την ηλικία περίπου.

Το έμβρυο που μεγαλώνει στη μήτρα, αντιλαμβάνεται, αισθάνεται και βιώνει όλα τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις εμπειρίες της μητέρας του μέσα από τα ίδια του τα κύτταρα. Το έμβρυο έχει μνήμη και απομνημονεύει, «καταγράφοντας» στα κύτταρά του, τις σκέψεις της μητέρας του, τα μηνύματα που εκείνη του στέλνει, τη στάση και τη φιλοσοφία της απέναντι στη ζωή, τη νοοτροπία της, τα ιδανικά, τις αξίες και τους στόχους της.

Δεν είναι λίγοι οι γονείς των οποίων η απόφαση και η σφοδρή επιθυμία να δημιουργήσουν οικογένεια τους οδηγεί σε ολοκληρωτική παραίτηση από τις προσωπικές τους ανάγκες και επιθυμίες, σε αποξένωση από το σύντροφο τους και, τελικά, από τον ίδιο τους τον εαυτό.

Η σχέση με τη μητέρα μας, το βασικό φροντιστή μας, καλλιεργεί τον τύπο δεσμού μας με τον οποίο στη συνέχεια σχετιζόμαστε με άλλους. Η μητρότητα είναι μια υπόθεση που χρειάζεται, μεταξύ άλλων, πρακτικότητα, οργάνωση και αυτοβελτίωση!

Είναι εύκολο να γίνεις γονιός, αλλά είναι δύσκολο να είσαι γονιός. Σ’ αυτή τη φράση ο Βίλχελμ Μπους εσωκλείει σύντομα και περιεκτικά τη δυσκολία – κι ο,τι αυτή προϋποθέτει ή συνεπάγεται- του να είναι κανείς όχι τέλειος, αλλά ένας αρκούντως καλός γονιός. Εξάλλου τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και τέλεια παιδιά, κι αυτό είναι κάτι, που χρειάζεται να κρατάμε καλά στο νου μας.

Η εφηβεία αποτελεί ένα ιδιαίτερο μεταβατικό κομμάτι του ψυχισμού, ένα πέρασμα από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή. Πρόκειται για μια προσπάθεια απογαλακτισμού από τις γονεϊκές φιγούρες και απόκτησης μιας αυτόνομης προσωπικότητας. Η αγωνιώδης πορεία κατανόησης του Εγώ θέτει στον έφηβο υπαρξιακά ζητήματα: πώς μπορεί να υπάρξει ως μια ξεχωριστή οντότητα, μη εξαρτημένος από την οικογενειακή προστασία, ποιές είναι οι επιθυμίες του, πώς εκφράζει λόγο.

Σχεδόν κάθε μέρα ακούμε στις ειδήσεις παιδιά να πέφτουν θύματα βίας, επιθετικής συμπεριφοράς ή να κακοποιούνται. Η βία είναι ένα φαινόμενο που έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις στην σύγχρονη κοινωνία μας, όπου οι ρόλοι των ανθρώπων διαδέχονται ο ένας τον άλλο με μεγάλη ευκολία.

Τι πιο συνηθισμένο από το να βλέπουμε αδέλφια, τη μια στιγμή να τσακώνονται σαν το σκύλο με τη γάτα και την άλλη να φιλιώνουν και να παίζουν αγαπημένα;
Πώς θα πρέπει να αντιδράσουν οι γονείς και τι στάση να κρατήσουν στους αδελφικούς καβγάδες;

Οι μεγαλύτερες ανησυχίες των γονέων συνήθως αφορούν την αποτελεσματικότητα τους ως γονείς και για το εάν μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά τους. Τις περισσότερες φορές αναλώνονται σε θέματα και απορίες χωρίς όμως να υπάρχει ουσιαστική υπόσταση  όπως το γιατί το παιδί μου δεν είναι κοινωνικό αφού εγώ είμαι, γιατί δεν με υπακούει, γιατί, γιατί, γιατί…

Η χαρά είναι ένα συναίσθημα που συνοδεύει την επιτυχία και την αγάπη. Είναι ένα πανανθρώπινο συναίσθημα και μας φέρνει όλους πιο κοντά. Για να εξελίξει ένα παιδί τη έμφυτη ικανότητά του να είναι χαρούμενο, χρειάζεται να το μεγαλώσουμε χωρίς καταπίεση και να εξασφαλίσουμε στη ζωή του την παρουσία εκείνων των στοιχείων (π.χ. επιβεβαίωση, ασφάλεια, θαλπώρή, φροντίδα, ενδιαφέορν κ.ά.) με τρόπο τέτοιο ώστε να είναι όσο πιο «γεμάτο» πνευματικά και συναισθηματικά.

Φανταστείτε το ακόλουθο σενάριο: κάποια στιγμή πηγαίνετε στον δάσκαλο καλλιτεχνικών για να σας ενημερώσει για τις επιδόσεις του παιδιού σας στο μάθημα και σας αναφέρει ότι στα πλαίσια μιας εργασίας που ζητήθηκε από όλα τα παιδιά στην τάξη, να κατασκευάσουν ένα αεροπλανάκι, το δικό σας  παιδί ήταν το μοναδικό στην τάξη που όχι απλώς έφτιαξε ένα αεροπλανάκι αλλά ότι έφτιαξε ένα τρισδιάστατο πολύχρωμο αεροπλανάκι!