• Η μοναξιά του θεραπευόμενου (Μέρος Α')
    Η συνειδητοποίηση του τραύματος, μέσω της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας, είναι μια πράξη επαφής τόσο με τον εαυτό όσο και με τους άλλους, η οποία αναμένεται να μειώσει τη μοναξιά, δηλαδή την εμπειρία του ανθρώπου ότι είναι μόνος, απομονωμένος, αποκομμένος από τους άλλους (περισσότερα για τη μοναξιά βλ. Γαλανάκη, 2014α).

  • Η μοναξιά στην ψυχοθεραπευτική σχέση (Μέρος 2ο - Η μοναξιά του θεραπευτή

    Εκτός από τον θεραπευόμενο και ο θεραπευτής νιώθει μοναξιά, βιώνει δηλαδή την εμπειρία ότι είναι μόνος, απομονωμένος, αποκομμένος από τους άλλους (περισσότερα για τη μοναξιά βλ. Γαλανάκη, 2014α). Βρίσκεται ενώπιον του αιτήματος του θεραπευόμενου, πιθανώς και της οικογένειάς του.

  • Ντροπή.. ένα συναίσθημα βαθιά υπαρξιακό και γνώριμο. Εκδηλώνεται μέσα από ένα ευρύ φάσμα, από την ελαφριά αμηχανία που όλοι μας πολλές φορές έχουμε βιώσει μέχρι την κατάσταση πανικού και την παράλυση. 
    Συχνά συνοδεύεται με την ενοχή, ωστόσο είναι σημαντικό να τη διαχωρίσουμε  από την ντροπή καθώς η δεύτερη είναι το συναίσθημα που συνδέεται με το “being”, δηλαδή ότι δεν είμαι επαρκής , δεν είμαι αρκετός, ενώ η ενοχή με το“ doing”, κάνω κάποιο κακό ή πληγώνω κάποιον κ.α.

  • Η οικογένεια αποτελεί το περιβάλλον μέσα στον οποίο τα μέλη της έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με συμπεριφορές και στάσεις που διαμορφώνουν, σύμφωνα με έρευνες, τον τρόπο με τον οποίο θα συνδεθούν αργότερα στη ζωή τους με άλλους ανθρώπους αλλά και την εικόνα και ιδέα που θα έχουν για την οικογένεια.

  • Η ανάγκη μας για αλλαγή ενεργοποιείται όταν διαπιστώνουμε ότι κάποια πράγματα στον εαυτό μας και στην καθημερινότητά μας δεν πηγαίνουν όπως τα θέλουμε ή μας δημιουργούν δυσάρεστες συνέπειες στην ψυχική ή/ και σωματική μας υγεία και στις σχέσεις μας.

  • Η PSP είναι μία προσέγγιση για την ενσώματη αυτοσχεδιαστική αλληλεπίδραση. Ο στόχος της είναι να υποστηρίξει την ανάπτυξη της ικανότητας του ατόμου να αντιλαμβάνεται πολυεπίπεδα αυτό που συμβαίνει στη δική του υποκειμενική φυσική και ψυχολογική πραγματικότητα, καθώς συντίθεται στιγμή-στιγμή η ροή της προσωπικής του εμπειρίας (η ικανότητα αυτή λέγεται “επίγνωση”).

  • Η παροιμία «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει» περιγράφει ακριβώς την ικανότητα της γλώσσας να μη μπορέσει να κατανοηθεί, να μην αποδώσει ορθά, να αλλάζει συνεχώς και να μην ενημερώνει για τις αλλαγές και ως εκ τούτου να πληγώνει, να συνθλίβει, να τσακίζει και εν γένει να προκαλεί αρνητικά συναισθήματα στους δέκτες των μηνυμάτων της. 

  • Η σιωπή των παιδιών που έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης είναι κάτι σύνηθες. Όταν μαθαίνουμε για μια σεξουαλική κακοποίηση παιδιού, συνήθως είναι χρόνια αργότερα, όταν πια ως ενήλικες θα επισκεφτούν το γραφείο κάποιου ειδικού ψυχικής υγείας. Τι έχουμε μάθει λοιπόν για αυτή τη σιωπή;

  • Απόσπασμα από τα λόγια της Κ. για το «τι είναι αγάπη»:
    «Ήμουν πάντα το παιδί που το θαύμαζε όλη η οικογένεια. Το παιδί που αρίστευε, που δεν έδινε δικαιώματα, δεν αντιμιλούσε και πάντα φρόντιζε να μην δυσαρεστεί τους άλλους.

  • Η έννοια της ταχύτητας έχει αναχθεί σε προσόν της προσωπικότητας στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Προσόν που συγκεντρώνει υψηλή βαθμολογία από τους απανταχού «ειδικούς» και «σοφούς» του κόσμου μας. Οποιοσδήποτε άλλος ρυθμός εκτός από το «τάχιστα» λογίζεται από ιδιαιτερότητα εως πρόβλημα. Αυτή η αντίληψη έχει απλωθεί σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και προσωπικής ζωής.

  • Πόσο απλό αλλά και πόσο σύνθετο ταυτόχρονα είναι για κάποιον να είναι ο εαυτός του και να μπορεί να ζεί ανά πάσα στιγμή αυτό που επιθυμεί. Ο Jacques Lacan με το δικό του ανατρεπτικό λόγο μας έχει τονίσει ότι από την αρχή της ζωής μας αναγκαζόμαστε να αλλοτριωθούμε βάσει της επιθυμίας του άλλου.

  • Η χοροθεραπεία ή χοροκινητική θεραπεία αποτελεί θεωρία κ μεθοδολογία που χρησιμοποιεί την θεραπευτική διαδικασία (π.χ. σχέση, συναισθηματική ανάπτυξη, συμβολική εμφάνιση εσωτερικών συγκρούσεων), την εξελικτική κίνηση και την κινητική έκφραση.

  • Τα ζητήματα που προβληματίζουν περισσότερο τους ανθρώπους που αναζητούν ψυχοθεραπευτική υποστήριξη αφορούν -ασυνείδητα στα αρχικά στάδια της θεραπείας- τη διαδικασία ψυχικής ωρίμανσης, δηλαδή την προσωπική εξέλιξη και ωριμότητα του ατόμου, καθώς και τη λειτουργική του συμβίωση στο γάμο, την οικογένεια και τις άλλες του σχέσεις.

  • Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την ίδρυση νέων τμημάτων Ψυχολογίας, πληθαίνουν οι προβληματισμοί της πανεπιστημιακής κοινότητας για το μέλλον της ψυχολογίας στην Ελλάδα.

    Ο Στέλιος Στυλιανίδης, Καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής Παντείου Πανεπιστημίου, ψυχαναλυτής, ομαδικός αναλυτής και η Ιωάννα Κουστένη Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια, Διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας, Επιστ. Συνεργάτης Τμήματος Ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου & Ελλ. Ανοικτού Πανεπιστημίου, έγραψαν στην AthensVoice για την ψυχοθεραπεία στην Ελλάδα σήμερα.

  • Στην σημερινή εποχή η Ψυχοθεραπεία δεν αποτελεί προνόμιο λίγων ανθρώπων. Ο σημαντικός αριθμός καταρτισμένων Ψυχοθεραπευτών σε συνδυασμό με τα αυξημένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι καθημερινά και η πληθώρα ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων που υπάρχουν για να βοηθήσουν τους συμβουλευόμενους έχει οδηγήσει μια σημαντική μερίδα ανθρώπων να οδηγούνται στην πολυθρόνα του Ψυχολόγου.

  • Στις ιδιαίτερες συνθήκες και περιστάσεις, οι οποίες για λόγους υγείας και προστασίας επιτάσσουν κοινωνική «απόσταση» καλούμαστε να προσαρμοστούμε, επαναπροσδιορίζοντας αρκετές πτυχές της καθημερινότητάς μας. Η ψυχοθεραπεία βασίζεται στην δια ζώσης επικοινωνία και στην εδώ και τώρα παρέμβαση.

  • Η ψυχοθεραπευτική διαδικασία είναι μια επιλογή που παίρνουν οι άνθρωποι, όταν βρίσκονται με μία συγκεκριμένη πορεία της ζωής τους, ανάλογα το σημείο της ετοιμότητάς τους. Μοιάζει σαν ένα εσωτερικό προσωπικό ταξίδι αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης.

  • Παρακάτω παρουσιάζονται μια σειρά από νευροχημικές έρευνες οι οποίες υποδεικνύουν ότι οι ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις έχουν συγκεκριμένα βιολογικά αποτελέσματα. Η ψυχοθεραπεία πέραν της θεωρητικής προσέγγισης και της στατιστικής βασίζεται σε βιολογικές μετρήσεις και εγκεφαλικές αναπαραστάσεις διαφόρων νευροψυχικών λειτουργιών.

  • Η απαρχή κάθε σχέσης, προϋποθέτει και από τα δύο μέρη την σφοδρή επιθυμία της αντάμωσης, της συνάντησης, με τον σημαντικό Άλλο, σε έναν τόπο προσβάσιμο που να προσδιορίζει το “εδώ”, και σε ένα χρόνο που να επιτάσσει το “τώρα”.

  • Όνειρο είναι μία αλληλουχία εικόνων, ήχων ή άλλων αισθήσεων, ιδεών, συναισθημάτων και μορφών που δημιουργούν μία «ιστορία» κατά τη διάρκεια του ύπνου, κατά τη φάση REM. Το περιεχόμενο των ονείρων δεν έχει τη λογική αλληλουχία της φυσικής πραγματικότητας και είναι πέρα από τον συνειδητό έλεγχο αυτού που το βιώνει (Wikipedia).

Εγγραφή στο Newsletter

Ενημερωθείτε για τα άρθρα της εβδομάδας, για σεμινάρια και άλλες δράσεις που αφορούν αποκλειστικά την Ψυχολογία και την Ψυχική Υγεία.

Ενδιαφέροντα