Σαν σήμερα, 31 Αυγούστου, γεννήθηκε η Μαρία Θέκλα Αρτεμισία Μοντεσσόρι, η παιδίατρος και ψυχίατρος που καθιέρωσε τη μοντεσσοριανή μέθοδο, η οποία στοχεύει στο να βοηθήσει το παιδί να αναπτυχθεί διανοητικά και ηθικά σε έναν ισορροπημένο ενήλικα που θα νιώθει άνετα τόσο με τον εαυτό του όσο και με την κοινωνία στην οποία ζει, και με την ανθρωπότητα στο σύνολό της.

Οι περισσότεροι από εμάς, σε αρκετές στιγμές της ζωής μας έχουμε νιώσει φόβο, κυρίως όταν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια κατάσταση ή κάποιο πραγματικό γεγονός δυσάρεστο ή και απειλητικό για την ασφάλειά μας. O φόβος είναι μια φυσιολογική αντίδραση προστατευτικού χαρακτήρα μπροστά σε ένα απειλητικό ερέθισμα. Είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης, γιατί μας κινητοποιεί προς αποφυγή ενός πραγματικού ή υποτιθέμενου κινδύνου.

Η λαϊκή σοφία έχει αποτυπώσει με μοναδικό τρόπο την ξεχωριστή αγάπη και το μοναδικό δέσιμο που αναπτύσσει μία γιαγιά με το εγγόνι της , στη φράση "του παιδιού μου το παιδί είναι δύο φορές παιδί μου". Η γιαγιά είναι μία από τις πιο γλυκές και τρυφερές αναμνήσεις στη ζωή κάθε παιδιού και κατέχει μία θέση που στην Ελληνική κοινωνία παραμένει ακόμα περίοπτη και αξιοσέβαστη.

Υπάρχει μία διαδεδομένη πεποίθηση στην κοινωνία μας ότι το παιχνίδι με τα παιδιά είναι χάσιμο χρόνου. Πολλοί γονείς από την άλλη, ενώ αναγνωρίζουν τα οφέλη που έχει το παιχνίδι για τα παιδιά, δεν παίζουν μαζί τους θεωρώντας ότι είναι κάτι που πρέπει να κάνουν τα παιδιά ενστικτωδώς χωρίς την βοήθεια ενηλίκων.

Στην προσχολική ηλικία τα παιδιά είναι εγωκεντρικά. Μπορεί να πάρουν ένα αντικείμενο που δεν τους ανήκει είτε επειδή τους άρεσε ή τους έκανε εντύπωση. Αισθάνονται ότι μπορούν να πάρουν οτιδήποτε θέλουν χωρίς να καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι κακό. Τα παιδιά του δημοτικού γνωρίζουν πως δεν επιτρέπεται να πάρουν κάτι χωρίς να ενημερώσουν αλλά προβαίνουν στην πράξη γιατί δεν έχουν μάθει αυτοέλεγχο, δηλαδή να συγκρατούν τον εαυτό τους όταν θέλουν κάτι.

Όταν λέμε πως ένας άνθρωπος ή μια κατάσταση μας εμπνέει, προσωπικά για μένα σημαίνει πρόοδος. Πρόοδος στη δουλειά, στις σχέσεις με τους γύρω μου, στη σχέση με τον εαυτό μου. Ένας άνθρωπος για παράδειγμα αποτελεί έμπνευση, διότι μου ξυπνά ιδέες και συναισθήματα που με οδηγούν στην εξέλιξη και μου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσω την καλύτερη πτυχή του εαυτού μου.

Γλυκό μου παιδί,

καταλαβαίνω ότι όλα αυτά που προσπαθώ να σου διδάξω έρχονται σε αντίθεση με την πραγματικότητα αυτού του κόσμου. Τίποτα δεν είναι αγγελικά πλασμένο, οι δυσκολίες πολλές, ακόμη και στις καθημερινές, δεδομένες μας συναναστροφές. Ψάχνω να βρω τρόπο να δώσεις βαρύτητα στα λόγια μου και να μην τα θεωρείς απλές, συνηθισμένες, μαμαδίστικες, όπως συχνά λες, διδαχές.

Την ανάγκη οι χρήστες, και κυρίως οι νέοι, να εμβαθύνουν στη γνώση για την αποφυγή των μεγάλων κινδύνων που εμπεριέχονται στο διαδίκτυο τόνισε με τον πλέον δραματικό τρόπο ο αντιστράτηγος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας, ειδικός ερευνητής και αναλυτής ηλεκτρονικών εγκλημάτων και Πρόεδρος του Cyber Security International Institute (CSI) Μανώλης Σφακιανάκης, μιλώντας χθες βράδυ σε μια ειδική εκδήλωση που διοργάνωσε το Κέντρο Πρόληψης «ΠΥΞΙΔΑ» στο δήμο Νεάπολης-Συκεών Θεσσαλονίκης.

Η δυσάρεστη απόφαση και εμπειρία ενός διαζυγίου, εκ των πραγμάτων, δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστα και τα παιδιά του ζευγαριού. Μάλιστα, τη συγκεκριμένη επιρροή, θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε και ως μία τραγική ειρωνεία της ζωής, αν αναλογιστούμε ότι η γέννηση των παιδιών φέρνει ευτυχία και ενώνει το ζευγάρι.

«Για το καλό των παιδιών», «για να μη στενοχωρηθούν», «για να μη νιώθουν μειονεκτικά έναντι των άλλων παιδιών» αλλά και «για να μη τα χάσουν» είναι μερικοί από τους λόγους που πολλά παντρεμένα ζευγάρια σιωπηρά συναποφασίζουν, όπως λένε, να μην πάρουν διαζύγιο ενώ όμως είναι σίγουροι ότι η ιστορία του γάμου τους έλαβε τέλος. Ωφελεί, όμως, αυτό τελικά τα παιδιά; Και κατά πόσο συμβάλλει στη διατήρηση της ψυχικής ηρεμίας που τόσο έχουν ανάγκη;

Το πένθος είναι ένα πλήρως φυσιολογικό φαινόμενο, η ύπαρξη του οποίου είναι κοινή για όλους και αυτό διότι καθώς η ζωή μας προχωράει βιώνουμε μια ευρεία γκάμα απωλειών για τις οποίες και πενθούμε. Όπως γίνεται κατανοητό δεν είναι δυνατόν να μην βιώσουμε καμία απώλεια στην ζωή μας, και έτσι το πένθος έρχεται σαν απόκριση σε αυτές τις απώλειες.

Νυχτερινοί εφιάλτες στα παιδιά. Κατά περιόδους τα παιδιά μπορεί να ταλαιπωρούνται από εφιάλτες, με αποτέλεσμα είτε να ξυπνούν τρομαγμένα κατά τη διάρκεια της νύχτας είτε να φοβούνται να ξαπλώσουν το βράδυ στο κρεβάτι τους και να κοιμηθούν. Όπως και στους ενήλικες έτσι και στα παιδιά τα όνειρα και οι εφιάλτες έχουν ιδιαίτερη σημασία και αντικατοπτρίζουν πτυχές της ψυχοσυναισθηματικής μας κατάστασης.

Ο εθελοντισμός στις μέρες μας έχει αναπτυχθεί ραγδαία επιφέροντας πολλά οφέλη στην κοινωνία μας παρά τα σοβαρά προβλήματα που την μαστίζουν. Όλο και περισσότεροι οργανισμοί και φιλανθρωπικοί σύλλογοι απαρτίζονται από άτομα κάθε ηλικίας, ενήλικες, έφηβοι ακόμα και μικρά παιδιά. Παρόλο που οι ανάγκες και τα κοινωνικά προβλήματα εμφανίζονται ως γίγαντες, ο εθελοντισμός έρχεται να τα καταπολεμήσει με τον καλύτερο τρόπο.

Όσο περισσότερο κάποιος δρα μέσα από εθιστικά μοτίβα τόσο πιο δύσκολο είναι να σταματήσει. Όταν είναι μικρό το παιδί το να του δίνουμε αφθονία ηλεκτρονικών παιχνιδιών και δώρων ξεκινάει τη διαδικασία (εθισμού). Στην πραγματικότητα τα μικρά παιδιά απολαμβάνουν εξίσου αν όχι περισσότερο όσο απλά πράγματα ή αντικείμενα. Ένα ξύλινο κουτάλι, το κουτί από ένα παιχνίδι, παρά το ίδιο το παιχνίδι. 

- Μονάχα τα παιδιά ξέρουν τι ψάχνουν να βρουν, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Σπαταλάνε τον καιρό τους με μια κούκλα από κουρέλια κι αυτή τους γίνεται πολύ σημαντική, κι αν κάποιος τους την πάρει, κλαίνε.
- Τα παιδιά είναι τυχερά, είπε ο κλειδούχος. 
 «Ο μικρός Πρίγκιπας»,  Αντουάν ντε Σαιντ- Εξυπερύ.

Προκειμένου να χτίσετε μία ικανοποιητική σχέση με τα παιδιά σας, είναι απαραίτητο να μάθετε να επικοινωνείτε μαζί τους με θετικό και εποικοδομητικό τρόπο.

Αν θέλετε τα παιδιά να επικοινωνούν μαζί σας, πρέπει να τα πείσετε με τη στάση και τη συμπεριφορά σας ότι ενδιαφέρεστε πραγματικά να τα ακούσετε.

Η επιλεκτική αλαλία θεωρείται από τον επιστημονικό κόσμο της ψυχικής υγείας ως μια κατεξοχήν παιδική διαταραχή που δεν συναντάται σε ευρεία κλίμακα. Η διαταραχή αυτή πρωτο-προσδιορίστηκε το 1877 από τονAdolf Kussmaul ο οποίος την ονόμασε «εθελοντική αφασία», περιγράφοντας κάποια άτομα τα οποία δεν μιλούσαν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις παρόλο που είχαν την ικανότητα να το κάνουν.

Η επιλεκτική αλαλία είναι μια ιδιαίτερη και σπάνια συναισθηματική διαταραχή της παιδικής ηλικίας, πολυδιάστατης αιτιολογίας και με διαφορετικές προσεγγίσεις θεραπείας τόσο ψυχοθεραπευτικές όσο και φαρμακευτικές. 

Στις μέρες μας υπάρχει η έξαρση της βίας η οποία είναι διάχυτη παντού. Έτσι έχει καθήκον η κοινωνία των ανθρώπων αλλά και ο καθένας ατομικά, να αναζητήσει τα αίτια που αυτή καλλιεργείται. Η Alice Miller μας φωτίζει τον σκοτεινό αυτόν δρόμο. Με την θεωρία της συσχέτισε τις επιπτώσεις ενός τραύματος στα πρώιμα χρόνια της ζωής,  με την ψυχοπαθολογία της ενήλικης ζωής.

Η Κιβωτός του Κόσμου αναζητά Κοινωνικό Λειτουργό για τη στελέχωση της δομής παιδικής προστασίας σε Πωγωνιανή & Κόνιτσα.