Μέχρι ενός σημείου έχεις δίκιο. Τα μηνύματα της μη αυτοέκφρασης που έλαβες στην παιδική ήταν πολλαπλά και καταλυτικά. Ξέρεις, μερικές φορές κυριαρχεί μια σύγχυση ανάμεσα στη θέση των ορίων του σεβασμού προς τους άλλους και την ελεύθερη έκφρασης του εαυτού.

Κάπως έτσι μεγάλωσα και εγώ. Οι γονείς έκαναν τον καλύτερό τους σύμφωνα με την πληροφόρηση που είχαν τότε, με τις εμπειρίες τους και τις πεποιθήσεις τους.

Όταν λέμε πως ένας άνθρωπος ή μια κατάσταση μας εμπνέει, προσωπικά για μένα σημαίνει πρόοδος. Πρόοδος στη δουλειά, στις σχέσεις με τους γύρω μου, στη σχέση με τον εαυτό μου. Ένας άνθρωπος για παράδειγμα αποτελεί έμπνευση, διότι μου ξυπνά ιδέες και συναισθήματα που με οδηγούν στην εξέλιξη και μου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσω την καλύτερη πτυχή του εαυτού μου.

Είναι γεγονός ότι η αντιλαμβανόμενη ή ενθυμούμενη απόρριψη από τους γονείς μπορεί να επηρεάσει αισθητά τη μετέπειτα ψυχολογική προσαρμογή του ατόμου και να αποτελέσει προγνωστικό παράγοντα για την ικανότητα προσαρμογής των παιδιών στο μέλλον, κυρίως όσον αφορά στις ενήλικες διαπροσωπικές σχέσεις (Rohner, 2010).

Το ζήτημα αυτό έγινε αντικείμενο μελέτης πολλών επαγγελματιών ψυχικής υγείας, οι οποίοι προσπάθησαν να διερευνήσουν τα αίτια διαμόρφωσης συγκεκριμένων χαρακτηριολογικών και συμπεριφορικών μοτίβων αλλά και να διαμορφώσουν αντίστοιχες θεραπευτικές προσεγγίσεις.

«Κάποια μέρα θα συνειδητοποίησεις ότι είσαι ο χειροτέχνης κι όχι το χειροτέχνημα, ο ονειρευτής και όχι το όνειρο, ο δημιουργός και όχι το δημιούργημα. Τότε δεν θα μπορείς πια να εξαρτάσαι.» Dreamer

Κι έναν άνθρωπο να βοηθήσαμε, είναι σημαντικό, τονίζει ο αντιπεριφερειάρχης Δημόσιας Υγείας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας Χρήστος Μήττας αναφερόμενος στις τηλεφωνικές γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης που λειτούργησαν για την αντιμετώπιση της Covid-19. Στην πραγματικότητα, οι γραμμές αυτές, αφενός βοήθησαν χιλιάδες ανθρώπους, αφετέρου αποτέλεσαν καλό πιλότοσε περίπτωση που χρειαστεί να ενεργοποιηθούν και πάλι, αναλόγως με την εξέλιξη της πανδημίας.

Δυσλειτουργικές συμπεριφορές ονομάζονται οι μορφές συμπεριφοράς, οι οποίες συνήθως προκαλούν προσωπική δυσφορία, ψυχολογική αναπηρία, δυσλειτουργία ή παραβιάζουν τις κοινωνικές νόρμες (Kring, Davison, Neale & Johnson, 2010).

Στο παρόν άρθρο, λοιπόν, γίνεται μια προσπάθεια να κατανοήσει ο αναγνώστης τον ρόλο που διαδραματίζουν τα δευτερογενή οφέλη και το πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται το άτομο, όσον αφορά στους τρόπους με τους οποίους η εκάστοτε δυσλειτουργική συμπεριφορά, εφόσον δημιουργηθεί, διατηρείται και ανθίσταται στην αλλαγή.

Τον Μάρτιο το Believe In You επιστρέφει με 3 πρωτότυπα σεμινάρια. Μπορείτε να τα παρακολουθήσετε σε μοναδική τιμή προσφοράς για να διαπιστώσετε πώς συνδέονται μεταξύ τους, αν και φαινομενικά δεν έχουν σχέση.

Ερευνητές διαπίστωσαν ότι πάνω από 25% των παιδιών που έχουν βιώσει το διαζύγιο των γονιών τους έχουν προσαρμοστεί πολύ καλά. Ο σημαντικότερος λόγος για το ότι αυτά τα παιδιά αντεπεξέρχονται με επιτυχία, ενώ άλλα όχι, είναι ότι τα συγκεκριμένα παιδιά έχουν γονείς που συνεργάζονται ο ένας με τον άλλον ή γονείς που δε συμπαθούν ή δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον, αλλά έχουν τη λογική να προφυλάσσουν τα παιδιά από τους γονικούς καβγάδες.

Είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε στο Psychology, τον Κλινικό Ψυχολόγο και Καθηγητή ψυχολογίας Ηλία Κουρκούτα, με τον οποίο συζητήσαμε για το διαζύγιο, τον καθοριστικό ρόλο του γονεϊκού προτύπου για τις ενήλικες σχέσεις των παιδιών, τον τρόπο ανακοίνωσης ενός διαζυγίου στα παιδιά, τις συγκρουσιακές οικογενειακές σχέσεις και την εμπλοκή των παιδιών σε αυτές καθώς και πολλά άλλα σε μια εξαίσια και αναλυτική συνέντευξη!

Πόσο εύκολα καταφέρνεις να πεις «όχι»; Και αν το κάνεις πόσες από αυτές τις φορές σε έχουν κατακλύσει μετά σκέψεις του τύπου «Μα έκανα καλά;», «Είναι σωστό που αρνήθηκα;», «Πως θα το πάρει αυτό ο άλλος, και αν θυμώσει ή στεναχωρηθεί;».

Η οριακή διαταραχή προσωπικότητας (ή μεταιχμιακή) είναι ίσως η συχνότερη διαταραχή προσωπικότητας. Σύμφωνα με το DSM-V η οριακή διαταραχή προσωπικότητας ανήκει στη δραματική, συναισθηματική και ασταθής ομάδα (Cluster B) μαζί με την αντικοινωνική, την ιστριονική και τη ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας.

Όλοι μας βρισκόμαστε αντιμέτωποι με επικοινωνιακές καταστάσεις που μας φέρνουνε σε δύσκολη θέση και δεν είμαστε βέβαιοι για το πώς πρέπει να αντιδράσουμε ή να τις χειριστούμε. Παραδείγματα τέτοιων καταστάσεων μπορεί να είναι το να μας πάρει τη σειρά κάποιος στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, να μας επιπλήξει με άσχημο τρόπο το αφεντικό μας για κάτι που δεν φταίμε, να μας ζητάει ένας φίλος επίμονα μια χάρη που δεν θα θέλαμε να του κάνουμε ή να βάζει υπερβολικά δυνατά τη μουσική ο γείτονάς μας τις ώρες κοινής ησυχίας.

Πολλοί άνθρωποι μπορεί να αναρωτιούνται γιατί δεν διεκδικούν αυτά που θέλουν πραγματικά. Ποιος είναι ο λόγος που μπορεί να ανέχονται άσχημες συμπεριφορές από τους γύρω τους.

Ο Όμιλος για την UNESCO για την Εκπαίδευση, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό (πρώην Αμαρουσίου) διοργανώνει σεμινάριο με θέμα: «Οριοθέτηση: η λέξη κλειδί για την ανάπτυξη υγιών παιδιών. Πρακτικές συμβουλές περί οριοθέτησης», διάρκειας δύο ωρών, που θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 27/11/2018 και ώρα 17:45, στα γραφεία του Ομίλου μας Βασ. Γεωργίου 2-4, Μαρούσι, Πλατεία Ηλεκτρικού Σταθμού, 1ος όροφος.

Όσο περισσότερο κάποιος δρα μέσα από εθιστικά μοτίβα τόσο πιο δύσκολο είναι να σταματήσει. Όταν είναι μικρό το παιδί το να του δίνουμε αφθονία ηλεκτρονικών παιχνιδιών και δώρων ξεκινάει τη διαδικασία (εθισμού). Στην πραγματικότητα τα μικρά παιδιά απολαμβάνουν εξίσου αν όχι περισσότερο όσο απλά πράγματα ή αντικείμενα. Ένα ξύλινο κουτάλι, το κουτί από ένα παιχνίδι, παρά το ίδιο το παιχνίδι. 

Καθημερινά, ερχόμαστε αντιμέτωποι, με αρκετές υποχρεώσεις. Άγχη και καταστάσεις, στα οποία αφιερώνουμε αρκετές φορές χρόνο, με σκοπό να τα μηδενίσουμε. Ο καθένας μας, όμως, περιτριγυρίζεται απο μία μερίδα ανθρώπων. Ο περίγυρος αυτός  αποτελείται απο άτομα που ανήκουν στο εργασιακό μας περιβάλλον είτε σε κάποιο πιο άμεσο πλαίσιο, εκείνο δηλαδή της οικογένειας είτε της παρέας.

Λέει ο Χόρχε Μπουκάι (2012, p.36-37): «Μπαμπά … μπαμπά… Ήμουν πριν με τον Ουγίτο, που μάλωσε με τον μπαμπά του…»
«Και γιατί μάλωσε με τον μπαμπά του;»

Η επαφή, η συνάντηση και αλληλεπίδραση του οργανισμού με το περιβάλλον, αδιαμφισβήτητα θεωρείται λειτουργία απαραίτητη της ανάπτυξης και της επιβίωσης του άτομου. Βασικό στοιχείο της επαφής είναι το όριο, «το όριο επαφής». Το όριο της επαφής περιλαμβάνει τόσο τις διαφορές ανάμεσα στα δυο στοιχεία που συναντιούνται όσο και την ενότητα της συνάντησης του, το όλο που δημιουργείται από αυτήν.

Ένα παιδί μεγαλώνει νιώθοντας ασφάλεια με τους γονείς του όταν εκείνοι του μιλούν με τρυφερότητα. Πολλές φορές οι γονείς μπαίνουν στη διαδικασία να κατηγορούν ή να διατάζουν το παιδί τους, χωρίς συχνά να το αντιλαμβάνονται και κυρίως χωρίς να συνειδητοποιούν οι ίδιοι τα αρνητικά συναισθήματα που προκαλούνται με αυτόν τον τρόπο στο παιδί, όπως άγχος, φόβο ή ενοχές.

Το άτομο με Εξαρτημένη Διαταραχή της Προσωπικότητας επιτρέπει παθητικά στους άλλους να αναλάβουν την ευθύνη σημαντικών τομέων της ζωής του, εξαιτίας της έλλειψης αυτοπεποίθησης ή της έλλειψης ικανότητας να λειτουργήσει ανεξάρτητα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το άτομο να κάνει τις δικές του ανάγκες δευτερεύουσες στις ανάγκες των άλλων και να εξαρτάται από αυτούς.