Η ζήλεια συχνά παρομοιάζεται με ένα τέρας. Ένα τέρας που κατοικεί στη σκοτεινή πλευρά του νου και περιμένει την κατάλληλη αφορμή για να έρθει στο φως και να μας κατακλύσει. Αν και δεν εντάσσεται στην κατηγορία των βασικών συναισθημάτων, αποτελεί ένα ποικιλόμορφο κράμα φόβου, ανησυχίας, οργής και θλίψης.

Ο όρος «πάλη ή φυγή» πρωτοχρησιμοποιήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα από τον Αμερικανό φυσιολόγο, Walter Cannon ώστε να περιγράψει την αντίδραση οργανισμών κάτω από αγχογόνες συνθήκες.

Ο τρόπος δόμησης της αυτοεκτίμησης (self-esteem) με το πέρασμα του χρόνου, είναι άμεσα συνδεδεμένος με την ανάπτυξη του εαυτού (self) και με την ωρίμανση της προσωπικότητας του ατόμου μέσα στον χρόνο. Η δόμηση του εαυτού ξεκινά ήδη με τη γέννηση και φαίνεται να μην αποκτά σταθερή μορφή μέχρι μετά το τέλος της εφηβικής περιόδου. Το πώς εξελίσσεται ο εαυτός έχει εγείρει πολλές διαφορετικές απόψεις.

Στην καθημερινή ζωή, ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με εσωτερικές συγκρούσεις και επώδυνες εμπειρίες.

Πολύ συχνά, άνθρωποι που προσέρχονται στο γραφείο ενός ψυχοθεραπευτή ξαφνιάζονται από τον αριθμό των ορίων που τίθενται προκειμένου να προστατεύσουν την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ θεραπευτή- θεραπευόμενου.