Το άγχος έχει περιγραφεί σαν ένας διάχυτος λεπτός φόβος. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν η πλειονότητα των φόβων τους γίνονται αόριστα άγχη παρά εστιασμένοι φόβοι για πραγματικούς κινδύνους.

Η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας δημιουργείται πολύ νωρίς, στην παιδική ηλικία. Σε ατή τη περίοδο βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια των «σημαντικών», δικών μας ανθρώπων όπως οι γονείς μας αλλά και πρόσωπα του περιβάλλοντος μας όπως ο παππούς και η γιαγιά μας. Αν μεγαλώσαμε σε ένα αδιάφορο και απαξιωτικό περιβάλλον και ακούγαμε συνεχώς αρνητικά σχόλια για τον εαυτό μας πολύ πιθανό να έχουμε συναισθήματα κατωτερότητας.

Αν έχετε ποτέ κοιτάξει ένα παιδικό σχέδιο, αναρωτηθήκατε ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα του παιδιού αντανακλά; Οι ζωγραφιές των παιδιών αντανακλούν τον εσωτερικό τους κόσµο και απεικονίζουν στοιχεία που αφορούν την ψυχολογική τους κατάσταση και το διαπροσωπικό τους ύφος.Παρατηρώντας λοιπόν τι ζωγραφίζει το παιδί σας, μπορείτε να το γνωρίσετε καλύτερα. 

Το σίγουρο είναι πως όλοι μας τρώμε είτε γιατί μας είναι απαραίτητο είτε γιατί το απολαμβάνουμε. Κάποια παιδιά τρώνε περισσότερο, άλλα τρώνε λιγότερο, ορισμένα παίρνουν βάρος εύκολα ενώ άλλα όχι. Και κάποια παιδιά φτάνουν σε τέτοιο σημείο που βλάπτουν τον εαυτό τους τρώγοντας πολύ λίγο. Πότε όμως το παιδί ξεπερνάει τα όρια και τρώγοντας πολύ λίγο καταλήγει στο να μην τρώει καθόλου;

Η παιδική γκρίνια είναι μία κατάσταση που οδηγεί σε εκνευρισμό των γονέων και σε έντονες ενδοοικογενειακές φασαρίες. Η μαμά καταλήγει να γίνεται υστερική και ο μπαμπάς στην προσπάθειά του να λύσει μία κατάσταση τελικά την αποφεύγει φεύγοντας από αυτήν.