Όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα το παιδί κοιμάται στο κρεβάτι των γονιών του τόσο πιο δύσκολη θα είναι η μετάβαση στο δικό του δωμάτιο. Οι λόγοι για τους οποίους καλό είναι το παιδί να κοιμάται στον χώρο του αναφέρθηκαν εκτενώς στο άρθρο «Το παιδάκι μας κοιμάται μαζί μας, στο κρεβάτι μας… Πού είναι το κακό σ’ αυτό;». Εδώ, προχωράμε στο επόμενο στάδιο και καταγράφουμε τεχνικές με τις οποίες η μετάβαση αυτή μπορεί να γίνει με πιο «ανώδυνο» τρόπο.

Τόσο ο γονιός όσο και το παιδί καλό είναι να αποδεχθούν ότι το σχολείο και η μελέτη στο σπίτι είναι υποχρέωση του μαθητή και όχι του γονέα! Γι’ αυτό, εξαρχής, ο γονιός μπορεί να ξεκαθαρίσει στο παιδί ότι «Το σχολείο και το διάβασμα είναι δική σου ευθύνη» και βέβαια να το πιστεύει και να το τηρεί και ο ίδιος!

Πόσο οικείες σας ακούγονται οι παραπάνω φράσεις; Λέγονται συχνά ανάμεσα σε «συζητήσεις» γονέων με τα παιδιά τους, συζύγους, συγγενείς, φίλους… Είναι ο βασικός τρόπος επικοινωνίας μας. Αυτό μας έχουν διδάξει, αυτό συνεχίζουμε να κάνουμε… Καταρχάς, να υπενθυμίσουμε ότι ο διάλογος αποτελείται από, τουλάχιστον, έναν ομιλητή κι έναν ακροατή. Ωστόσο, και οι δύο άνθρωποι πρέπει να μιλάνε, και οι δύο χρειάζεται να ακούνε.

Γύρω στην ηλικία των τριών ετών το παιδί αρχίζει να ζητά να «βοηθήσει» τον γονιό σε εργασίες που γίνονται στο σπίτι. Η προσφορά του αυτή θα ήταν προτιμότερο να γίνει αποδεκτή όσο πιο νωρίς γίνεται, γιατί συχνά η επιθυμία εξανεμίζεται γρήγορα. Ακόμα και αν δε το ζητάει, όμως, ο γονέας θα μπορούσε να αναρωτηθεί:

Όρια σημαίνει ελευθερία! Πώς θα ήταν η ζωή μας εάν δε θέταμε όρια στα παιδιά μας, στις σχέσεις μας (προσωπικές & επαγγελματικές), στον ίδιο μας τον εαυτό; Ας φανταστούμε μία κατάσταση… Ένας κολυμβητής γνωρίζει ότι στη θάλασσα που κολυμπά υπάρχει ένας καρχαρίας. Αλλά δεν ξέρει ακριβώς σε ποιο βάθος.