Το πένθος, είναι μια φυσική διαδικασία που ακολουθεί το θάνατο. Αφορά την περίοδο που περνάμε προσπαθώντας να προσαρμοστούμε στην απώλεια. Δεν υπάρχει κάποιο προκαθορισμένο χρονικό όριο ή σωστός και λανθασμένος τρόπος να βιώσουμε το πένθος- ο καθένας βρίσκει τον προσωπικό του τρόπο να διαχειριστεί και να ανταπεξέλθει στην πολύπλοκη αυτή, πανανθρώπινη πρόκληση.

Η ψυχοθεραπεία,  είναι μια διαδικασία που λαμβάνει χώρα ανάμεσα σε έναν ειδικό -τον ψυχοθεραπευτή- και το άτομο, ή μια ομάδα ατόμων, είτε υπό τη μορφή ατομικών συναντήσεων (ατομικές συνεδρίες), είτε σε συναντήσεις ομάδων (ομαδική ψυχοθεραπεία).
Ψυχοθεραπευτής, είναι ο ειδικευμένος σε μια τουλάχιστον μέθοδο ψυχοθεραπείας ψυχολόγος ή ψυχίατρος. 

Η ανάπτυξη της υγείας, περιλαμβάνει την ανάπτυξη της ψυχικής μας υγείας, η οποία αναφέρεται στην ανάπτυξη των δυνατοτήτων μας και των λειτουργικών στοιχείων της προσωπικότητάς μας, που θα μας καταρτίσουν δυνατούς, με αίσθημα αυτοεκτίμησης και αυξημένο επίπεδο ζωτικότητας.

Το αγαπημένο «παιχνίδι» του Γιάννη και της Μαρίας ήταν ο «σαματάς. Ήξεραν και οι δύο την πρώτη κίνηση του παιχνιδιού: μια σιωπηλή συμπεριφορά, όπως τα μούτρα, τα απανωτά τσιγάρα, η απόσυρση ή ο εκνευρισμός. Έτσι μπορούσαν να στήσουν και να αρχίσουν το «παιχνίδι» τους.

«Στήριξα πάνω στον Κώστα κάθε μου στιγμή. Μαζί του να κάνω τα πάντα. Ακόμα και τίποτα να μη γινόταν, ακόμα και να μην κάναμε τίποτα. Ακόμα και αν είχα βαρεθεί. Πάμε εκδρομή; Πάμε, αν και ήδη βαριόμουν. Αλλά δεν μπορούσα. Είχα εγκλωβιστεί τελείως. Κάτι σαν εθισμός. Εξάρτηση. Έφτιαξα μια εξαρτητική σχέση. Και έγινα «ζητιάνος αγάπης».