Πλησιάζουμε στο τέλος αυτής της χρονιάς για να ανεβούμε στο σκαλοπάτι της επόμενης. Ας αναλογιστούμε τις διαδρομές που διανύσαμε, τις εμπειρίες που αποκομίσαμε και τη σοφία που αποκτήσαμε. Και τώρα σιγά σιγά ας προετοιμαστούμε για τη νέα χρονιά με αγάπη στην ψυχή και στην καρδιά μας.

Τα επεισόδια ξεσπάσματος των παιδιών είναι από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της γονικής μέριμνας. Είναι δύσκολο κανείς να τα κατανοήσει, δύσκολο να αποφευχθούν και ακόμα πιο δύσκολο να ανταποκριθούν οι γονείς αποτελεσματικά όταν συμβαίνουν. Και όταν αυτά εμφανίζονται με μεγάλη συχνότητα πέρα από το αναπτυξιακό στάδιο που αναμένονται (συνήθως στα δύο έτη) τότε μπορεί να αποτελέσουν πρόβλημα όχι μόνο για το παιδί αλλά και για τους γονείς που τα υπομένουν.

Έχετε παρατηρήσει περιπτώσεις όπου τα μικρά παιδιά προσκολλώνται στη μητέρα τους όταν εκείνη φεύγει για τη δουλειά ή κλαίνε όταν τα αφήνουν σε μπέιμπι σίτερ; Αυτές οι καταστάσεις δυσκολεύουν τόσο τα παιδιά όσο και τους γονείς. Το άγχος αποχωρισμού θα υποχωρήσει καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και αποκτούν σιγουριά για τις δυνάμεις τους.

Ας διδάξουμε στα παιδιά μας ποιο είναι το αληθινό νόημα των γιορτών, αυτό της προσφοράς!
Ρωτήστε τα παιδιά “ποιοι είναι μερικοί τρόποι που μπορούμε να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας π.χ. την οικογένεια, τους φίλους, τους γείτονες, την κοινότητα, τον κόσμο μας κατά τη διάρκεια των γιορτών;”. Ενθαρρύνετε τα παιδιά να εμπνευστούν με δικές τους ιδέες.

Αρκετές φορές ακούμε τα παιδιά να μιλούν αρνητικά για τον εαυτό τους π.χ. "Είμαι τόσο ηλίθια", "Κανείς δεν με συμπαθεί", "Είμαι χοντρή", "Είμαι άσχημος". Μερικές φορές μέσα από αυτές τις δηλώσεις επιζητούν την αναίρεση αυτών από τους άλλους. Αρχικά αυτές οι δηλώσεις μπορεί να φαίνονται αβλαβείς όμως ο συνεχής αρνητικός διάλογος με τον εαυτό τους μπορεί να αντανακλά μια νοσηρή τάση του να σκέφτονται το χειρότερο για εκείνα.