Ο όρος «εσωτερικό παιδί» είναι ένας τρόπος να μιλούμε για βιώματα που έμειναν μετέωρα, ανολοκλήρωτα μιας εξαιρετικά ευαίσθητης αναπτυξιακής μας περιόδου, κατά την οποία είμαστε ολοκληρωτικά εξαρτώμενοι από το περιβάλλον.

Ζώντας χωρίς εσένα… Από αυτό το στερητικό «χωρίς» μπορεί να απορρέουν διαφορετικά αμφιθυμικά κύματα. Το χωρίς εσένα στη ζωή μου, πότε προσφέρει λύτρωση από μακρά ταλαιπωρία, πότε μας πείθει ότι δόθηκε η οριστική λύση στις ατελείωτες συγκρούσεις, πότε μας προστατεύει από μια ψυχική κακοποίηση.

Μήπως ο εγκέφαλός σου διαστρεβλώνει την πραγματικότητα; Κάνε την άσκηση!

Το «εσωτερικό παιδί» αποτελεί μια μεταφορά για τα ασυνείδητα τμήματα της προσωπικότητας που διαμορφώθηκαν κατά την παιδική μας ηλικία. Στο εσωτερικό παιδί αντιστοιχεί ο συναισθηματικός μας κόσμος: φόβος, πόνος, λύπη, οργή, αλλά και χαρά, ευτυχία και αγάπη. Επομένως, το εσωτερικό παιδί έχει όψεις θετικές και χαρούμενες, καθώς και αρνητικές και θλιμμένες.

Το ζήτημα του εσωτερικού παιδιού είναι από τα πιο καθοριστικά για να βιώσουμε την αποδοχή και αγάπη για όλα όσα είμαστε. Το μικρό πλάσμα που ήμασταν πολύ συχνά μπορεί να χρειαζόταν έναν γονιό που δεν είχε ή δεν ήταν συναισθηματικά διαθέσιμος.

Μεγαλώνοντας οι συνθήκες και τα μοτίβα επαναλαμβάνονται στη ζωή του και στις σχέσεις του, γιατί ο ψυχισμός ζητά την επίλυσή τους.

Βαδίζοντας ανάμεσα στο πλήθος ένιωσα το χέρι ενός περαστικού να με σκουντάει βίαια στο μπράτσο. Θυμός και οργή άρχισαν να με πλημμυρίζουν καθώς το σώμα μου άρχισε να αναβιώνει κάποιες βίαιες καταστάσεις του παρελθόντος. Ήθελα να γυρίσω πίσω και να αρχίσω να κοπανάω αυτό το άτομο, που ούτε καν κατάλαβε ότι με άγγιξε, καθώς συνέχιζε αμέριμνο την πορεία του.

Όπως και άλλοι θεραπευτές της εποχής του, ο Καναδός ψυχίατρος Eric Berne παρατήρησε πως οι εμπειρίες που βιώνουν οι άνθρωποι κατά τα πρώιμα χρόνια της ζωής διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και στη συμπεριφορά στην ενήλικη ζωή.

Αλήθεια τι θα απαντούσες στην ερώτηση, «ποιος ξέρει καλύτερα από σχέσεις; Οι ενήλικοι ή τα παιδιά;».

Τι είναι η Σκιά; Υπάρχουν φορές που στη ζωή μας ξεκινούμε θέλοντας να πάμε προς τα «εκεί», αλλά τελικά, χωρίς καλά-καλά να καταλάβουμε πώς έγινε, βρισκόμαστε «αλλού». Για παράδειγμα, θέλω να φερθώ ήρεμα αλλά τα σπάω όλα, έχω αποφασίσει να εξομολογηθώ κάτι σημαντικό αλλά το στόμα μου παραμένει κλειστό.

Δε γεννιόμαστε με την ικανότητα να διαχειριζόμαστε τις παρορμήσεις μας και να πειθαρχούμε τον εαυτό μας. Αυτό είναι κάτι που μαθαίνουμε στην παιδική μας ηλικία -μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον, στο σχολικό σύστημα, στις εξωσχολικές δραστηριότητες και λοιπά.

Η Marie-France και ο Emmanuel Ballet de Conquereaumont το 1990 δημιούργησαν τις ομάδες Coeur d'enfant (Παιδική ψυχή). Η πρωτοποριακή αυτή μέθοδος στόχευε στην επανασύνδεση με το εσωτερικό μας παιδί.

Την εποχή εκείνη, η ιδέα του παιδιού μέσα μας φαινόταν αλλόκοτη ή, ακόμη χειρότερα, παιδαριώδης και οπισθοδρομική.

Έχεις ξεχάσει εκείνο το παιδί. Εκείνο που έβαζε τα χέρια στη μέση και χαμογελούσε υπερήφανο με τα κατορθώματά του, Εκείνο που άπλωνε τα χέρια ψηλά και έστρεφε το πρόσωπο προς τον ουρανό, που θύμωνε, που έκλαιγε και μετά χαμογελούσε πάλι, τόσο αληθινά, τόσο διάφανα, τόσο από τα βάθη της ψυχής του.

Σύμφωνα με τη γραμμική αντίληψη του χρόνου, η παιδική ηλικία θεωρείται ως ένα στάδιο ανάπτυξης το οποίο ολοκληρώνεται καθώς διανύουμε την πορεία προς την ενηλικίωση. Στην πραγματικότητα, η προσωπικότητά μας εξελίσσεται διαδοχικά εμπεριέχοντας σε κάθε στάδιο της ζωής μας όλες τις εμπειρίες των προηγούμενων σταδίων.

Ιστορικά η έννοια του τραύματος αναδεικνύεται αρχικά στη ψυχαναλυτική θεωρία, όταν ο Freud τοποθετούσε το τραύμα στη βάση των νευρώσεων. Αυτό που διακρίνει το τραύμα είναι η ύπαρξη μιας καθηλωτικής εμπειρίας, η επίδραση της οποίας εντοπίζεται κυρίως εκ των υστέρων.

Αν κρίνουμε από το πόσα και πόσα λέγονται για τον έρωτα, φαίνεται ότι μάλλον έρωτες υπάρχουν όσοι και οι άνθρωποι - όχι ακριβώς διά δύο, γιατί ο έρωτας μπορεί να είναι και εντελώς φαντασιακός, άρα απελπιστικά μονόπλευρος.

Ορισμένες ανάγκες έχουν ζωτική σημασία στη σχέση με τον εαυτό μας για να δημιουργηθεί μια γέφυρα ανάμεσα στον ενήλικο και το εσωτερικό μας παιδί.

Όταν πιστεύουμε ακράδαντα στα βιώματα που είναι χαραγμένα στην ψυχή μας, όταν δηλαδή ταυτιζόμαστε ασυναίσθητα -και ως εκ τούτου πλήρως- με το σκοτεινό - πληγωμένο παιδί μας, τότε προσπαθούμε να το απωθήσουμε ή να συμπεριφερόμαστε κατά τέτοιον τρόπο ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε τις αρνητικές πεποιθήσεις του.

Πολλές φορές οι ανάγκες μας δεν βρίσκουν την ικανοποίηση ή την εκπλήρωση που ζητούν. Κάτι τέτοιο είναι εντάξει αφού δεν είναι εφικτό, πάντα, είτε να έχουμε αυτό που θέλουμε είτε τα πράγματα να εξελίσσονται και να συμβαίνουν με τη ροή που επιθυμούμε ή έχουμε προγραμματίσει.

Ωστόσο, οι καταστάσεις αρχίζουν να γίνονται πιο περίπλοκες όταν οι ανάγκες μας βρίσκουν «τοίχο» στις ανάγκες των άλλων.

Ολοκληρώθηκε το 3ωρο διαδικτυακό σεμινάριο του PSYCHOLOGY.GR, με θέμα:  «Τι μπορούμε να κάνουμε και τι ΔΕΝ μπορούμε για το εσωτερικό μας παιδί» με εισηγητή τον ψυχοθεραπευτή και συγγραφέα, Πέτρο Θεοδώρου.

«Αναμφίβολα, η πιο βαθιά πληγή -να μη μας έχουν αγαπήσει γι' αυτό που ήμαστε- δεν μπορεί να θεραπευτεί χωρίς να πενθήσουμε» Alice Miller

Ένα από τα προβλήματα που οι άνθρωποι αναφέρουν πιο συχνά είναι οι συντροφικές τους σχέσεις. Άλλοι προβληματίζονται για το ότι δεν μπορούν να συνάψουν και να διατηρήσουν μία σχέση, ενώ άλλοι όντας μέσα σε μία σχέση φαίνεται να αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα.

Πολλοί από εμάς έχουμε σκεφτεί αρκετές φορές, για το τι μπορεί να πάει λάθος και οι σχέσεις μας αργά ή γρήγορα να καταλήγουν να μας απογοητεύουν.