Η αίσθηση ανημποριάς είναι δύσκολη και οδυνηρή. Είναι φυσικό να κάνουμε προσπάθειες να αποκτήσουμε τον έλεγχο των περιστάσεων για να την περιορίσουμε. Στις πολιτείες που πλήττονται από τυφώνες οι κάτοικοι χτίζουν συνήθως υπόγεια καταφύγια.

Το ζήτημα του φόβου είναι από εκείνα που σε όποιο πλαίσιο κι αν αναδυθεί –ακόμα και στο θεραπευτικό- το προσεγγίζουμε με περισσή επιφυλακτικότητα και δισταγμό. Μιλώντας για το φόβο είναι σημαντικό να τον διαχωρίσουμε από τις φοβίες ή λοιπές νευρώσεις, καθώς οι δεύτερες είναι αντιμετωπίσιμες και συχνά αποτελούν εκφράσεις βαθύτερων φόβων, υπαρξιστικής χροιάς, η ρίζα των οποίων δεν έχει να κάνει απλά με παθολογία σε ψυχολογικές διεργασίες αλλά με την ίδια την ανθρώπινη φύση και νομοτέλεια.

Εν αρχή ην ο έρωτας, όλα είναι ρόδινα, τα ελαττώματα του είναι ελάχιστα και ασήμαντα, ίσως μάλιστα να μας φαίνονται και χαριτωμένα, εν πάσει περιπτώσει εστιάζουμε πολύ περισσότερο στα θετικά. Νιώθουμε πως επί τέλους βρήκαμε τον άνθρωπο με τον οποίο φαίνεται να ταιριάζουμε απόλυτα, που μας καταλαβαίνει, τον θαυμάζουμε και μας κάνει να νιώθουμε ξεχωριστοί, σημαντικοί, ευτυχισμένοι. «Αυτήν τη φορά» λέμε «δεν θα κάνω τα ίδια λάθη, θα παλέψω ώστε η σχέση να προχωρήσει και να ανθίσει».

Η μοναξιά είναι ένα συναίσθημα, που όλοι οι άνθρωποι βιώνουν κάποια στιγμή στη ζωή τους. Ο τρόπος, που κάθε άνθρωπος το αντιμετωπίζει, διαφέρει ανάλογα με το περιβάλλον που κινείται και τα βιώματα του. Αισθήματα κενού, απομόνωσης, απελπισίας και εγκατάλειψης ορίζουν τη μοναξιά και απειλούν το άτομο. Τι συμβαίνει, όμως, όταν ο φόβος να μη μείνουμε μόνοι μας οδηγεί σε αυτοκαταστροφικές σχέσεις;

Το διαζύγιο είναι ένα πολύ δύσκολο στάδιο για όλη την οικογένεια. Είναι μία μεγάλη αλλαγή η οποία φέρνει μαζί μία σειρά απωλειών και πολλές δυσκολίες ειδικά τον πρώτο καιρό, για όλα τα μέλη. Ακόμα και το πιο ομαλό διαζύγιο θα έχει αντίκτυπο σε όλα τα μέλη της οικογένειας. Όλοι οι εμπλεκόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με αλλαγές και απώλειες και καλούνται να προσαρμοστούν σε μία νέα κατάσταση.

Θα λέγαμε ότι, το να σχετιζόμαστε με ανθρώπους σε ένα πολύ κοντινό επίπεδο είναι κάτι το θαυμάσιο και θα έπρεπε να είναι πυλώνας ηρεμίας και αρμονίας σε έναν κόσμο πολύπλοκο και ανταγωνιστικό, μια θάλασσα υποχρεώσεων και καθηκόντων που εκρέουν από την πολλαπλότητα του ρόλου που έχει ο σύγχρονος άνθρωπος.

Σε αυτό το άρθρο, θα διαβάσετε για τον τρόπο με τον οποίο ο φόβος λειτουργεί ως μηχανισμό επιβίωσης, για τα 5 σημαντικότερα είδη φόβου καθώς επίσης για την χειραγώγηση μέσω του φόβου

Η κατάθλιψη έχει πολλά πρόσωπα. Μπορεί τυπικά να μας έρχεται στο μυαλό η φιγούρα ενός μοναχικού ανθρώπου, που απομονώνεται στον εαυτό του σε ένα σκοτεινό περιβάλλον. Δεν ισχύει όμως πάντα αυτό.

Μπλέκεστε επανειλημμένα σε σχέσεις με ανθρώπους που δυσκολεύεστε να αφήσετε; Νιώθετε ότι δεν σας καταλαβαίνουν ή δεν ενδιαφέρονται για εσάς όσο θα θέλατε; 

Έχει παρατηρηθεί ότι πολλοί άνθρωποι αντιδρούν με μεγάλη συναισθηματική ένταση στο ενδεχόμενο μιας πραγματικής ή φανταστικής εγκατάλειψης. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που στη σκέψη πως κάποιος σημαντικός άλλος θα τους εγκαταλείψει καταλαμβάνονται από έντονο άγχος, απόγνωση ή αντίθετα αποστασιοποιούνται με στόχο να παραμείνουν ασφαλείς.

Διαβάζοντας ένα βιβλίο τις τελευταίες μέρες στους γιους μου σκεφτόμουν πολύ την έννοια της αυτό εκτίμησης, της αυτοπεποίθησης, του άγχους, της θλίψης, των δύσκολων στιγμών που συχνά βιώνουμε, αλλά και των συμμάχων που έχουμε δίπλα μας σε αυτές τις στιγμές.

Έλεγχος! Όλα υπο τον έλεγχο μας! Τι θα φάμε, τι θα πούμε, που θα πάμε, τι θα επιλέξουμε, με ποιον θα είμαστε, ποιον θα απορρίψουμε. Σχηματίζεται η εικόνα μας μέσα από μια διαδικασία ελέγχου. Ο τροπος που βλέπουμε, που ακούμε, που αποδεχόμαστε.

O φόβος είναι μια φυσιολογική αντίδρασηπροστατευτικού χαρακτήρα μπροστά σε ένα απειλητικό ερέθισμα. Είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης, γιατί μας κινητοποιεί προς αποφυγή ενός πραγματικού ή υποτιθέμενου κινδύνου. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και έρχονται σε επαφή με καινούργια ερεθίσματα και καταστάσεις, αρχίζουν πολύ φυσιολογικά να φοβούνται.

Η πρώτη μέρα στο σχολείο πάντα είναι αγχωτική όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για τους γονείς, οι οποίοι ανησυχούν για την προσαρμογή του παιδιού τους στο νέο περιβάλλον.

Οι απόγονοι του ανθρώπου έχουν τη δυνατότητα να επιβιώνουν και να ενηλικιώνονται μόνο όταν γεννιούνται και διανύουν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους μέσα σε κάποιας μορφής προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανασφάλειες. Ανασφάλειες που σχετίζονται με το πόσο αρέσουμε, πόσο θα μας αποδεχτούν κι αν τελικά θα αγαπηθούμε, πόσο ικανοί είμαστε κι αν αξίζουμε, πόσο τα καταφέρνουμε και πόσο «επιτυχημένες» επιλογές κάνουμε.

Οι ανασφάλειες πάντα σχετίζονται με αντίστοιχους φόβους, όπως εγκατάλειψης, απόρριψης, μοναξιάς ή εγκλωβισμού.

Σχέση, σχετίζομαι..έννοιες που αναφέρονται στην ομοιότητα, την αναφορά καθώς επίσης και την αλληλεξάρτηση που υπάρχει σε δύο η περισσότερα άτομα. Βασική αρχή, όπως όλοι γνωρίζουμε, οποιασδήποτε βιολογικής, ψυχολογικής ή κοινωνιολογικής μελέτης και έρευνας, θεωρείται η αλληλεπίδραση του ατόμου με το περιβάλλον. Το άτομο δεν μπορεί να μεγαλώσει και να επιβιώσει χωρίς αυτό.

Ακούγοντας τη λέξη εθισμός κατευθείαν στο νου μας έρχονται τοξικές ουσίες, αλκοόλ, τζόγος και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να κάνει την ύπαρξη μας να κρέμεται από την ηδονή που παίρνει κάνοντας τη χρήση τους. η κοινωνία καταδικάζει, οι ίδιοι οι εθισμένοι και οι οικείοι τους, στιγματίζονται και η ζωή τους βαδίζει χέρι χέρι με την εξάρτηση.

Τα άτομα που κάνουν εξαρτητικές σχέσεις σχεδόν ποτέ δεν λένε όχι. Καταλαβαίνουν τους άλλους και έχουν την ικανότητα να κάνουν τους άλλους να νιώθουν όμορφα. Το πρόβλημα είναι ότι το «δόσιμο» είναι μονόπλευρο και τόσο έντονο που ταλαιπωρεί αυτόν που δίνει.

Η ζήλια είναι ένα συναίσθημα που όλοι έχουμε βιώσει κάποια στιγμή στην ζωή μας. Μπορούμε να την συναντήσουμε μέσα σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις –φιλικές, οικογενειακές, ερωτικές αλλά κι επαγγελματικές. Συνοδεύεται συνήθως από συναισθήματα οργής, θυμού, θλίψης, ανεπάρκειας, απόγνωσης, καχυποψίας κι έλλειψη εμπιστοσύνης.