Γράφει ο διάσημος συγγραφέας και life coach Robin Sharma: Αποτυγχάνω περισσότερο από τους άλλους. Αποτυγχάνω συνεχώς. Έχω αποτύχει στις επιχειρήσεις, στις σχέσεις μου, στη ζωή μου. 

Το -κεκτημένο- δικαίωμα του ατόμου στην εκπαίδευση και στην εργασία αποτελεί πλέον πανανθρώπινη παραδοχή όλων των σύγχρονων κοινωνιών και ειδικότερα εκείνων όσων υπάγονται στην Ε.Ε (πρώην ΕΟΚ). Παρόλα ταύτα αξίζει να αναφερθεί πως, η αποδοχή του άνωθεν στοχασμού, χρονολογικά δεν απέχει πολύ από την σύγχρονη πραγματικότητα.

Ο Μιχάλης Πέτρου γεννήθηκε στη Λεμεσό. Είναι κλινικός ψυχολόγος, κοινωνικός ανθρωπολόγος και διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας και Ψυχοπαθολογίας του Πανεπιστημίου Lumiere-Lyon2. Στο βιβλίο του «Σπαράγματα της Γλυκείας χώρας» πραγματεύεται το ζήτημα των αγνοούμενων της Κύπρου από μια ψυχαναλυτική οπτική.

Το άρθρο αυτό ξεκίνησε ένα βράδυ, παρέα με pop corn, βλέποντας Harry Potter με τα παιδιά μου.

Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε μια ματιά στον ρόλο που διαδραματίζουν τα συναισθήματα στις διαταραχές πρόσληψης. Οι διαταραχές πρόσληψης τροφής είναι σύνθετα πολυπαραγοντικά φαινόμενα.

Η άνοια αποτελεί μία περίπλοκη, προοδευτικά εξουθενωτική διαταραχή, η οποία περιλαμβάνει μείωση των γνωστικών, λειτουργικών και πνευματικών δεξιοτήτων του ατόμου.

Το πνευματικό κίνημα του Διαφωτισμού σηματοδοτεί την έλευση της εποχής της νεωτερικότητας. Ο Διαφωτισμός κατέρριψε τις προκαταλήψεις και τις αυθεντίες του παρελθόντος και θεμελιώνεται στον ανθρωποκεντρισμό και τον ορθολογισμό, με την έννοια της χρήσης του λόγου σε κάθε περιεχόμενο σκέψης.

Αν και ο ύπνος αποτελεί έναν “φυσικό” ανθρώπινο μηχανισμό ανάπαυσης, δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που δυσκολεύονται αρκετά να κοιμηθούν ή έχουν αναπτύξει κάποια διαταραχή ύπνου, όπως είναι η αϋπνία.

Σε κάθε επείγουσα κατάσταση, ιδιαίτερα στον τομέα υγείας, μεγάλη σημασία έχουν οι όψεις του προβλήματος που αφορούν τις ψυχολογικές παραμέτρους. Δεν αρκεί μόνο ο σχεδιασμός βημάτων που στόχο έχουν την εξασφάλιση της επιβίωσης αλλά απαραίτητες είναι οι ψυχολογικές "ιδιότητες" που διασφαλίζουν ότι τα άτομα δεν θα πανικοβληθούν, δεν θα "παγώσουν", δεν θα τραπούν σε άτακτη φυγή χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις για την υγεία τους (Πανουσοπούλου, 2020).

Στη σύγχρονη κοινωνία απαντά ολοένα και συχνότερα η σωματική και συναισθηματική απομάκρυνση ενήλικων παιδιών από τους γονείς ή γενικότερα από ένα ή περισσότερα μέλη της οικογένειάς τους. Το φαινόμενο αυτό κτύπησε ήδη τις πόρτες και της ελληνικής κοινωνίας, οφείλεται σε πολλούς παράγοντες και δεν ταυτίζεται με τη «γονική αποξένωση».

Victim blaming. Πόσο συχνό φαινόμενο στην εποχή μας! Πρόκειται για την ενοχοποίηση αυτού που έχει υποστεί την αδικία, τη βία, την κακοποιητική συμπεριφορά. Ουσιαστικά, όταν περιγράφουμε τέτοια φαινόμενα αναφερόμαστε στην ενοχοποίηση του θύματος.

Οι ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

Εγγραφή στο Newsletter

Ενημερωθείτε για τα άρθρα της εβδομάδας, για σεμινάρια και άλλες δράσεις που αφορούν αποκλειστικά την Ψυχολογία και την Ψυχική Υγεία.

Ενδιαφέροντα