Στα πλαίσια της στήλης Q&A Mental Sessions, σας ρωτήσαμε: «Γιατί η απιστία μπορεί να συμβεί και στους πιο πετυχημένους γάμους;»
Ακολουθούν οι απαντήσεις σας:

Οι περισσότερες σχέσεις ξεκινούν με ενθουσιασμό, έρωτα, ελπίδες για κοινή ευτυχισμένη πορεία.  Τι γίνεται άραγε και αυτό τελικά δεν συμβαίνει; Γιατί από τον έρωτα περνάμε στην απογοήτευση, το θυμό, την αποξένωση; 

Αρκεί μόνο ο έρωτας ή η αγάπη;

Πολλά τραγούδια έχουν γραφτεί για τον έρωτα και ένα από αυτά των Beatles έχει τίτλο “All you need is love”. Είναι έτσι όμως; Ή μήπως το να είσαι ερωτευμένος και να αγαπάς κάποιον, δεν αρκεί;

Ερωτευτήκατε… Αυτή τη φορά είναι αλλιώς. Αυτός είναι ο έρωτας της ζωής σας. Σκέφτεστε ότι δεν είναι σαν τους άλλους, ότι δε θα κάνετε τα ίδια λάθη, ότι αυτή τη φορά είναι διαφορετικά…
Κι όμως, μετά από λίγο καιρό, κι εκείνος/η είναι σαν τους/τις  άλλους/ες και εσείς έχετε κάνει τα ίδια λάθη…. Και μένετε πάλι μόνοι, γεμάτοι  πικρία και απογοήτευση, με το ίδιο πάλι ερώτημα:

Αρκετά ζευγάρια πλανώνται με τη σκέψη ότι, αφού αγαπιούνται, όλα τα υπόλοιπα θα επιλυθούν αυτόματα, με αποτέλεσμα σε δύσκολες στιγμές της συνοδοιπορίας τους, να βρεθούν προ εκπλήξεων και να ζήσουν τη μεταξύ τους ακραία κατάσταση της κρίσης και της ψυχικής απομόνωσης.

Το διαζύγιο είναι ένα πολύ δύσκολο στάδιο για όλη την οικογένεια. Είναι μία μεγάλη αλλαγή η οποία φέρνει μαζί μία σειρά απωλειών και πολλές δυσκολίες ειδικά τον πρώτο καιρό, για όλα τα μέλη. Ακόμα και το πιο ομαλό διαζύγιο θα έχει αντίκτυπο σε όλα τα μέλη της οικογένειας. Όλοι οι εμπλεκόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με αλλαγές και απώλειες και καλούνται να προσαρμοστούν σε μία νέα κατάσταση.

«Για το καλό των παιδιών», «για να μη στενοχωρηθούν», «για να μη νιώθουν μειονεκτικά έναντι των άλλων παιδιών» αλλά και «για να μη τα χάσουν» είναι μερικοί από τους λόγους που πολλά παντρεμένα ζευγάρια σιωπηρά συναποφασίζουν, όπως λένε, να μην πάρουν διαζύγιο ενώ όμως είναι σίγουροι ότι η ιστορία του γάμου τους έλαβε τέλος. Ωφελεί, όμως, αυτό τελικά τα παιδιά; Και κατά πόσο συμβάλλει στη διατήρηση της ψυχικής ηρεμίας που τόσο έχουν ανάγκη;

Ορισμένοι άνθρωποι προτιμούν να εξοικειωθούν με τη δυστυχία στη σχέση παρά να μείνουν μόνοι τους. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Αρκετοί είναι αυτοί που αποφασίζουν να παραμείνουν σε μια σχέση, ακόμα κι αν αυτή δεν τους ικανοποιεί πια, είτε γιατί είναι πολλά χρόνια παντρεμένοι είτε γιατί συζούν πολύ καιρό.

Κάθε σχέση φέρει ποιότητες. Ένας άντρας και μια γυναίκα όταν έρχονται σε επαφή, αναπτύσσουν σιγά σιγά τον κώδικα επικοινωνίας με τον οποίο θέλουν να ταξιδέψουν ως ζευγάρι.

Τελικά υπάρχει ο πρίγκιπας με το άλογο που θα σώσει την πριγκίπισσα από τον κακό το δράκο ή την κακιά τη μάγισσα; Ή μήπως όλα αυτά είναι ένα παραμύθι ή μήπως μύθος; 
Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη συμβολική τους σκοπιά.

Όλα τα ζευγάρια ζώντας το παραμύθι της αγάπης και του ρομάντζου δεν επιθυμούν τίποτα περισσότερο από ένα ευτυχισμένο γάμο. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η σχέση τους είναι διαφορετική από όλες τις άλλες και μοναδική και  ότι η βαθιά τους αγάπη θα μείνει ζωντανή για πάντα. Όμως, αργά ή γρήγορα τα πολλά ζευγάρια νοιώθουν  απροετοίμαστα  να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και τις εντάσεις που δημιουργούνται στο γάμο ή σε μία σχέση.

Η απώλεια των ερωτικών σχέσεων στην ενήλικη ζωή,αν και είναι κάτι αρκετά συνηθισμένο, μπορεί να πυροδοτήσει έναν κύκλο αντιδράσεων παρόμοιο με αυτόν που συναντάμε και σε άλλες μορφές απώλειας και αποχωρισμού.

Για παράδειγμα, η απώλεια ενός γάμου μετά από διαζύγιο, μπορεί να μας οδηγήσει σε αντιδράσεις όπως το σοκ, το θυμό, την αποδιοργάνωση και στην συνέχεια την σταδιακή αναδιοργάνωση και τον επαναπροσδιορισμό μας.

Την πραγματικότητα τη φτιάχνουμε, δεν την ανακαλύπτουμε. Κάνοντας την αυτοαναφορά μας, συνειδητοποιούμε το πως βλέπουμε τον κόσμο, ποια είναι τα «φίλτρα» μας, από τα οποία περνάμε συμπεριφορές, καταστάσεις ακόμα και τις σχέσεις μας.

Σε κάθε σχέση, υπάρχουν στιγμές που φαίνονται μαγικές, στιγμές που το ζευγάρι αισθάνεται πιο κοντά από ποτέ. Αυτές οι στιγμές παίζουν κρίσιμο ρόλο για τη συναισθηματική σύνδεση που θα αναπτύξει το ζευγάρι.

Ξεκινώντας την πορεία μιας συντροφικής σχέσης, κανένας δεν έχει σαν στόχο το χωρισμό. Η ανάγκη και επιθυμία για συντροφικότητα μας ωθεί να συμπορευτούμε και να προσπαθήσουμε αυτή η σχέση να έχει διάρκεια στο χρόνο. Παρά τις καλές προθέσεις, συχνά οι άνθρωποι χωρίζουν.

Το κοινωνικό δίκτυο είναι μία ανεξάντλητη πηγή ανταλλαγής πληροφοριών, επικοινωνίας και ενημέρωσης. Ωστόσο, έχει διαπιστωθεί ότι αυτές του οι ιδιότητες πολλές φορές έχουν αρνητικό αντίκτυπο στις ερωτικές μας σχέσεις.

Aν ο σύντροφός σας είναι ευτυχισμένος τότε και η δική σας υγεία θα είναι καλή!

Μια νέα έρευνα, που διεξήχθη σε άτομα μέσης και μεγαλύτερης ηλικίας, υποστηρίζει ότι ο ευτυχισμένος σύντροφος μπορεί να επηρεάσει με θετικό τρόπο την υγεία σας. Οι ερευνητές ανέφεραν μερικούς πιθανούς λόγους γι αυτήν τη συσχέτιση.

Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι ο μαίανδρος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μετονομασία της χειρώνιας λαβής. Η ιστορία μετράει αρκετούς αιώνες και είναι ερωτική! Βρισκόμαστε στην αρχαία Ελλάδα, τότε που ο Πηλέας, βασιλιάς μεν κοινός θνητός δε, ερωτεύτηκε την νηρηίδα Θέτιδα.

Στο διαζύγιο, στην Ελλάδα: Είναι αναγκαία η μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου με: Οικογενειακά δικαστήρια, οικογενειακούς δικαστές με γνώσεις ψυχολογίας/παιδοψυχιατρικής, κοινωνικές υπηρεσίες με πραγματογνώμονες/ειδικούς παιδαγωγούς, διαμεσολαβητές, συνεπιμέλεια και εναλλασσόμενη κατοικία και να ερωτάται το παιδί στην αρχή του διαζυγίου όχι όμως από δικαστές.

Η μάχη των 2 κόσμων. Στην σημερινή μας κοινωνία όλα μοιάζουν να συμβαίνουν τόσο γρήγορα γύρω μας που συχνά καταλήγουμε να έχουμε τον έλεγχο μόνο για το 50% αυτών που λέμε και κάνουμε – καμιά φορά ούτε τόσο.

Όταν έρχεται η ώρα για το πικρό ποτήρι του χωρισμού, πολλοί λιποψυχούν. Πότε όμως μια σχέση γίνεται τοξική και πότε το αίσθημα του τέλους είναι στην πραγματικότητα αντίσταση για εμβάθυνση στη σχέση και για περεταίρω δουλειά με τον εαυτό μας;

Συνηθίζουμε να λέμε ότι στις σχέσεις πάντα φταίνε και οι δύο. Το ποσοστό όμως δεν είναι πάντα 50-50. Αν νιώθουμε ότι εμείς έχουμε μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, χρειαζόμαστε δουλειά με τον εαυτό μας.

Ποιά τα κοινά θύτη και θύματος? Τι έχουν κοινό ο θύτης με το θύμα? Είναι και οι δύο υπεύθυνοι για την κατάσταση? Τι προσπαθούν και οι δύο να ελέγξουν?
Τον εαυτό τους.
Τι δεν έχουν και οι δύο? Προσωπική δύναμη, που σημαίνει έλεγχο πάνω στον εαυτό τους.

Όλοι έχουμε ζήσει την εμπειρία του χωρισμού. Κι αν το αναλύσει κανείς περισσότερο, όλοι ζήσαμε τη στιγμή που καλούμαστε να χωρίσουμε με κάποιον-α ή να μας χωρίσει κάποιος-α. Και μπορεί να πείσουμε τους εαυτούς μας πως ήταν κάτι αμοιβαίο, ήταν όμως;

Με τα ποσοστά των διαζυγίων να είναι σε τόσο υψηλά επίπεδα είναι δεδομένο ότι η κατάκτηση μίας δυνατής και ολοκληρωμένης σχέσης προϋποθέτει την επιλογή του σωστού συντρόφου, για τους σωστούς λόγους και στο σωστό χρόνο. Απαιτεί επομένως υπευθυνότητα, ωριμότητα, ειλικρίνεια και βεβαίως συνειδητοποίηση των βασικών προτεραιοτήτων σας.

Πολυγραφότατο το θέμα για την κακιά πεθερά. Στην Ελλάδα έχουν γυριστεί τόσες πολλές ελληνικές ταινίες όπου η καημένη η νύφη ταλαιπωρείται από τη μητέρα του άντρα της, που από μόνο του αυτό το γεγονός αναδεικνύει γενιές και γενιές γαλουχημένες με αυτό το στερεότυπο.

Η επιλογή συντρόφου είναι σίγουρα μια απαιτητική διαδικασία, και πρέπει να είναι γιατί εφόσον μιλάμε για επιλογή, αυτή προϋποθέτει κόπο, προσπάθεια, αξιοποίηση της εμπειρίας και επιθυμία. Όπως κάθε επένδυση, έτσι και η συντροφικότητα ενέχει ρίσκο αλλά και προσωπική ευθύνη.

Μορφές προσκόλλησης και σεξ

Η ασφαλής σύνδεση διευκολύνει τη «χαλαρή και ευχάριστη» σεξουαλική εμπειρία. Ο ασφαλής εραστής μπορεί να πει ανοιχτά και να ζητήσει αυτό που θέλει, έχει περισσότερη κατανόηση, ανταποκρίνεται στις ανάγκες του άλλου, εξερευνά και αποζητά τη σωματική και συναισθηματική οικειότητα.

Συνεχίζουμε σήμερα την αναφορά στις σκέψεις του μεγάλου δάσκαλου και φιλόσοφου Ευάγγελου Παπανούτσου, μιας ιστορικής μορφής των ελληνικών γραμμάτων και Παιδείας. Στο προηγούμενο σημείωμα είδαμε και αναλύσαμε τους τρεις νόμους του έρωτα όπως τους περιέγραψε ο διανοητής.

Όταν μιλάμε για «νταήδες» και «τραμπούκους» το μυαλό μας πηγαίνει σε σχολικό ή εργασιακό περιβάλλον, όμως μπορεί να υπάρχει εκφοβισμός και ψυχολογική βία και μέσα στις προσωπικές μας σχέσεις.

Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι να νιώθουμε δυστυχισμένοι, πληγωμένοι, παραμελημένοι, ανικανοποίητοι. Έτσι, δημιουργούμε και συντηρούμε μια τοξική σχέση.

Υπογονιμότητα.. Μία πολύ συχνή κατάσταση, πολύ πιο συχνή από ότι πολλά ζευγάρια θέλουν να παραδεχτούν, με την οποία μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπο ένα ζευγάρι.

Το 10-15% των ζευγαριών σε όλον τον κόσμο αντιμετωπίζει προβλήματα υπογονιμότητας (Deka & Sharma, 2010), με ένα επιπλέον 20% να αντιμετωπίζει αναίτια υπογονιμότητα (Anderson et al, 2010).